RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Czemu ty dziewczę” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Czemu ty dziewczę” [POSŁUCHAJ].

Tęsknota za zdecydowaną odmianą losu, odszukaniem tego jednego, jedynego na całym świecie ukochanego, posiada różne smaki oraz barwy. Tkwi niczym kolec ciernia, ale istnieje. Co każda panienka doskonale wie, a jeszcze lepiej rozumie. Jedna od samego rana do głębokiej nocy leje i łyka gorzkie łzy. Inna na stołeczku siedzi w sieni zadumana. Przez brudną szybkę w okieneczku spogląda na daleki świat. Czy aby, z którejś tam strony nie bieży do niej akurat ten jeden, jedyny najpiękniejszy i najważniejszy? Inna znów kręci się niczym fryga za własnym ogonem. Przebiera, wybiera, szuka. A jeszcze inna w zgodzie z obyczajem i praktyką drapie się na wzgórek i z wyższej niż równina łąki perspektywy wypatruje. Taki otóż los, obyczaje, no co robić? Dwie połówki muszą wszak do siebie idealnie przystawać, pasować jedna do drugiej. Tak jak jest w książkach, w gwiazdach, jak wynika z praktyki. Ale – co dowodzi życie i co wynika z oczywistej praktyki – najlepszy z możliwych sposób na złapanie za oszywkę i przytrzymanie na zawsze przy sobie wyśnionego fatyganta jest prosty. I oczywisty zarazem, bo praktykowany od tysiąca pokoleń. I nie ma co morzyć i kombinować, tylko brać sprawy w swoje ręce! Odszukać takiego gościa w tłumie, złapać w pułapkę zwaną miłością i trzymać. Posiadać przy sobie nie na moment i ulotną chwilę, ale na całe życie. Proste jak rachunek dwa razy dwa. Trzymać na swoim, przypisanym jak chłop do roli miejscu. To i to polowanie na takiego urokliwego oblubieńca trwa, jest i do końca świata pewnie będzie. Co każdy rozsądny, nawet niekoniecznie mądry, ale rozważny człowiek wie i świetnie rozumie. Panienka spoziera, za nic ma te wszystkie strachy, które powinny przecież poszukiwanie idealnego kandydata utrudniać. Sterczy tam, gdzie ją tam przebiegły los ustawił i czeka. Z której to też strony ten jeden, ten mój wyśniony i wymarzony wreszcie nadejdzie? W tym miejscu trudno jednak nie postawić nasuwającego się natychmiast pytania. Jaki otóż ma on ostatecznie być? Jaki jest ten jeden jedyny idealny kandydat? Ten wyśniony, ten wymarzony przez wszystkie dni i przez wszystkie noce? Odpowiedź jest jednoznaczna i oczywista. Najpiękniejszy, najważniejszy, najlepszy i koniec! To i sterczy taka rozmiłowana panienka jedna z drugą, oczy wypatruje i palce z nerwów gryzie aż do krwi. Niechby już był… No, niechby przyszedł wreszcie. Niechby już był, chwycił za rękę, popatrzył szelmowsko – ale miłośnie, koniecznie miłośnie, z nadzieją na szczęście miłośnie – rozkochane oczy. I zapewnił cały ten raj, za który z takim utęsknieniem oczekuje każda panienka… Takie proste, jednoznaczne, oczywiste. Ale co zrobisz jak szczęścia na horyzoncie nie widać? Nic, tylko to samo co zawsze, co każdego dnia, tygodnia i niedzielę. Sterczysz jak ten kołek na miedzy, wypatrujesz oczy, aż do bólu źrenic. Żeby się tak pojawił na horyzoncie, za zakrętem, za pagórkiem. Żeby wreszcie nadszedł… Obojętnie z której strony, ale wreszcie był. Taki w sam raz, pasujący do wyobrażeń. Skrojony w sam raz na wyśnioną przez wszystkie samotne noce miarę. Ten jeden i ten jedyny. Ten mój…

Czytaj również

Czy szpital na Czarnowie wznowi wykonywanie zabiegów planowych?

2025-12-23

Kiedy zwierzęta mówią ludzkim głosem

2025-12-23

POSŁUCHAJ FELIETONU RYSZARDA BISKUPA:

RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Czemu ty dziewczę”