M10D 215,072 MHz Zadzwoń do studia 41 200 20 20 
Czytaj również
Najmłodszy ułan „Siódemki”, czyli pierwszego zwiadu kawalerii Wojska Polskiego, Władysława Prażmowskiego „Beliny”. Zwiadowca, który przywiózł Polsce niepodległość…„Mojemu ukochanemu chłopcu Naczelny Wódz” – tymi słowami Marszałek Józef Piłsudski żegnał wielkiego polskiego patriotę, bohatera walki o niepodległość, żołnierza Legionów.
Antoni Jabłoński był wybitnym żołnierzem, odważnym i doskonałym dowódcą. Sam Marszałek Piłsudski widział w nim swego następcę i kontynuatora idei odbudowy ojczyzny. Zmarł zbyt wcześnie. Odradzająca się Polska swą niepodległość zawdzięczała takim żołnierzom, jak on. Dzięki Legionistom pokroju podpułkownika Jabłońskiego kolejne pokolenia Polaków mogły myśleć, mówić i czuć po polsku.
Urodził się 13 czerwca 1896 roku w majątku Usarzów, w Ziemi Sandomierskiej. Był jednym z czworga dzieci rodziny Jabłońskich, która słynęła z patriotyzmu. Ojciec Antoniego, Zdzisław urodzony w 1863 roku wychował się na ideach powstańczych. Dziadkowie Antoniego walczyli w powstaniu listopadowym i styczniowym. W Usarzowie w majątku Jabłońskich, pod koniec okresu zaborczego i w trakcie walki o niepodległość, znajdował się konspiracyjny punkt kontaktowy emisariuszy Organizacji Bojowej PPS. U Jabłońskich ukrywali się niepodległościowi działacze przekraczający pobliską granicę zaboru austriackiego i rosyjskiego.
Antoni Jabłoński w młodym wieku trafił na żołnierskie szlaki. W 1913 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Działał pod pseudonimem „Zdzisław”. Przeszedł szkołę oficerską w Oleandrach. W 1914 roku mając zaledwie 18 lat trafił do słynnej „siódemki” Władysława Prażmowskiego „Beliny” – pierwszego zwiadu Legionów Piłsudskiego. Był najmłodszym ułanem oddziału „Beliny”. W pierwszych dniach sierpnia 1914 roku komendant Józef Piłsudski wydał „Belinie” rozkaz utworzenia patrolu konnego, z którym miał przekroczyć granicę zaboru rosyjskiego i dokonać rozpoznania okolic. Po sukcesie tej operacji z oddziału złożonego z siedmiu ludzi powstała pierwsza jednostka kawalerii Wojska Polskiego. Choć w pierwszy zwiad wyruszali pieszo, powrócili jako kawalerzyści. W trakcie kilku dni akcji parokrotnie ocierali się o walkę z Rosjanami. Tyralierą, z bagnetem na broni, atakowali liczebniejszego przeciwnika. Niewielki oddział kawalerii wszedł później w skład 1 Szwadronu Ułanów I Brygady Legionów.
Antoni Jabłoński przeszedł długi szlak bojowy. Jako legionista bił się i marzył o wolności dla Polski. W trakcie pierwszego roku I wojny światowej awansował na kaprala patrolowego i wachmistrza. Walczył pod Brzegami, Nowym Korczynem, Czarkową, Szczytnikami, Miechowem i Wolbromiem. W styczniu 1915 roku awansował na podporucznika. Był adiutantem 1 dywizjonu jazdy I Brygady Legionów. Uczestniczył w walkach pod Staszowem, Konarami, Tarłowem. Walczył na Podlasiu. Przeszedł cały szlak bojowy Legionów na Wołyniu. Walczył w pamiętnych bitwach pod Kostiuchnówką i nad Stochodem. W 1917 roku został porucznikiem i zastępcą dowódcy szwadronu. W lipcu 1917 roku w trakcie „kryzysu przysięgowego”, jak większość oficerów, został zwolniony z Legionów i internowany w obozie jenieckim w Beniaminowie.
Na plac boju wrócił w listopadzie 1918 roku. Będąc w Krakowie w godzinach odzyskania przez Polskę niepodległości sformował i objął dowództwo ochotniczego szwadronu włączonego następnie do kadr Wojsk Polskich przy V Pułku Piechoty Legionów.
Jako rotmistrz kawalerii na czele swego szwadronu Jabłoński wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej. W listopadzie 1918 roku uczestniczył w odsieczy Lwowa. Stacjonujący w Przemyślu oddział Jabłońskiego rozrósł się do dwóch pełnych szwadronów ułanów i oddziału karabinów maszynowych. W marcu 1919 roku z oddziałów podległych Antoniemu Jabłońskiego powstał 11 Pułk Ułanów, przeniesiony następnie do Wilna.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej Antoni Jabłoński otrzymał awans na majora kawalerii. Objął dowództwo 11 Pułku Ułanów. Słynął z męstwa w bitwach pod: Mikołajowem, Kustyniem, Rudenkiem Ruskim, Radziechowom i Chołojowem.
Antoni Jabłoński zakończył swą walkę nad Bohem, na dalekich polach Ukrainy. W bitwie pod Nową Sieniawką 12 października 1920 roku został śmiertelnie ranny. Dziesięć dni później w wieku zaledwie 24 lat zmarł w szpitalu we Lwowie. Pochowano go na cmentarzu w Modliborzycach, w rodzinnych sandomierskich stronach. Marszałek Piłsudski uhonorował go pośmiertnie orderem Virtuti Militari i awansem do stopnia podpułkownika.
