RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Hej zgrajta nam obera” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „Hej zgrajta nam obera” w wykonaniu Janiny Muszyńskiej i Jana Ozgi z kapelą Jana Jawora z Piołunki.

Nic na to nie poradzi, bo tak już na tym świecie jest, że wszystko zostało poukładane elegancko na swoim miejscu jak zapałki w pudełeczku z draską. To znaczy – wszystko ma swoją stosowną porę i miejsce. Zgrzytnie zardzewiała wskazówka, zsunie się lekko jak powiew wiosennego wiatru kartka z kalendarza i nie ma przeproś! Zaterkota, zawiruje, przyspieszy palpitację serce i gotowe! Człowiek przepadł z kapotą, butami, o swetrze, dresowej bluzie czy koszulinie nie wspominając.

Każdy, kto tylko skończy słuszny wiek, powiedzmy te swoje głupie szesnaście, siedemnaście, no góra – osiemnaście lat na ten przykład, to zaraz poczuje bożą wolę. Świdruje zaraz wokół siebie rozpalonymi z pożądania ślepiami, przyspiesza oddech, obciera o nogawki portek spocone ręce. Rozgląda się chłopaczysko wokół, przymyka skromnie oczęta ta jedna, najpiękniejsza jeżeli nie na całym świecie to z całą pewnością w gminie. Ostatecznie tu zaraz, za płotem, u sąsiada panienka. Co to mamiła, kręciła obiecała i jak to zwykle z dziewczynami było, jest i będzie – nie dała. Obiecała i kłamała. Chętna była, ale się zbiesiła. Chciała – ale uciekła. Z wymówką, którą – co każdy młodzieniec wie doskonale – każda uczciwa dziewczyna zawsze się wykręci: ona, ta jedyna, toby dała. Nadstawiła rozchylone do pocałunku usta, a jakże, niby dlaczego nie? Przecież sama chce, oczywiście, jak najbardziej! Tylko mamusia broni, mamusia zakazała, mamusia nie pozwala!!!

Co z tego, że adoratora skręca, zwija niczym obwarzanek, serce stukocze o drżą ręce, jak mama mówi nie. Koniec i kropka, amator kwaśnego jabłka może się co najwyżej oblizać. Nie ma siły, nie ma mocy, nie ma zmiłuj ani przeproś. Trzeba się obejść smakiem, jak się zdaje, ale nie, ale gdzie tam. Jest sposób na love story. Wystarczy się nisko pokłonić, do samej ziemi. Ułapić panienkę, przekonać panią matkę, ustawić się w paradny orszak i w rytmie weselnego marsza poprowadzić wybrankę przed ołtarz. Wtedy można się całować ile tylko razy przyjdzie ochota i dopóki nie braknie tchu.

Tak przy okazji, tak na marginesie tych wiosennych porywów, amorów pod krzakiem kaliny na chłopinę spadnie jeszcze jeden miły obowiązek. Bo jak się już człowiek zacznie z tymi pannami całować, to powinien pamiętać, że za tym wszystkim nie tylko uciecha się schowała, ale i całkiem nowe niż w kawalerskim stanie obowiązki. Tak oczywiste jak wyrychtowanie dla potomstwa – które, bo jakże inaczej – pojawi się przecież na świecie.

Czytaj również

Milionowe inwestycje w Wojewódzkim Dom Kultury

2025-05-12

Belgia kupi kilkaset zestawów Piorun ze skarżyskiego MESKO

2025-05-12