Fot. Radio Kielce

Śpiewaczka ludowa z Wałsnowa, w gminie Waśniów. Kilkukrotnie nagrywała solo dla Radia Kielce, była też członkinią zespołów śpiewaczych „Sami Swoi” z Waśniowa i Skoszynianki z Nowego Skoszyna. Zmarła 11 stycznia 2025 r.

Źródło: IPN Kielce – Facebook

Naczelnik Delegatury Instytutu Pamięci Narodowej w Kielcach w latach 2006–2015, wieloletni i zasłużony pracownik tej instytucji. Pracę rozpoczął w 2001 r. Delegatura IPN w Kielcach mieściła się wówczas przy ul. Zamkowej. W 2002 r. uczestniczył w jej przenosinach na kielecki Pakosz. Od 2006 r. był odpowiedzialny za utworzenie i sprawne funkcjonowanie Archiwum Delegatury oraz nielicznej wówczas komórki zajmującej się prowadzeniem badań i edukacji historycznej. Był niezwykle sprawnym organizatorem i aktywnym uczestnikiem debaty publicznej. Dzięki temu, w kolejnych latach rola Delegatury Instytutu Pamięci Narodowej w Kielcach, jako placówki archiwalnej i instytutu badawczo-edukacyjnego nieustannie wzrastała. Pozostanie również osobą zasłużoną dla województwa świętokrzyskiego. Zabiegał i pomagał, aby dokonania, zasługi i ofiarność przodków zamieszkujących historyczną Kielecczyznę była przywracana i godnie kultywowana. Z poczuciem odpowiedzialności i sprawiedliwości nie unikał również tematów trudnych współtworzących najnowszą historię naszej małej, świętokrzyskiej Ojczyzny. Zmarł 25 czerwca 2025 r.

Fot. Radio Kielce

Proboszcz parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Sandomierzu. Urodził się 20 maja 1963 roku w Koprzywnicy. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu (1982-1988). Święcenia kapłańskie przyjął 28 maja 1988 roku. Jako wikariusz posługiwał w parafiach: Kunów (1988-1991), Skarżysko Kościelne (1991-1993), Ostrowiec – MB Saletyńskiej (1993-1996), Pysznica (1996-1998), Stale (1998-2001), Połaniec – MB Wspomożenia Wiernych (2001-2004), Janów Lubelski – św. Jadwigi (2004). Pełnił urząd proboszcza w Otroczu (2004-2009), Ostrowcu Świętokrzyskim – Podwyższenia Krzyża Świętego (2009-2014), Osieku (2014-2020) oraz w Sandomierzu – Podwyższenia Krzyża Świętego (2020-2025). Był dziekanem dekanatu sandomierskiego, pełnił także funkcję diecezjalnego kapelana strażaków. Zmarł 15 września 2025 r. w wyniku obrażeń jakich doznał w wypadku motocyklowym, do którego doszło na drodze krajowej nr 79 w Sośniczanach w powiecie sandomierskim. Został pochowany na cmentarzu w Koprzywnicy. Miał 62 lata.

Fot. Tygodnik Starachowicki

Pediatrą i wieloletnia ordynator Oddziału Neonatologicznego w Powiatowym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Starachowicach. Przez lata była również pełnomocnikiem dyrektora do spraw zarządzania jakością w Powiatowym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Starachowicach. Zmarła 24 czerwca 2025 r. Miała 62 lata.

Źródło: Facebook

Czołowy zawodnik i działacz sportu motocyklowego kieleckiego okręgu Polskiego Związku Motorowego. Jego kariera sportowa rozpoczęła się w drugiej połowie lat 70–tych XX wieku. Był zawodnikiem Międzyzakładowego Klubu Sportowego Korona Kielce, w którego barwach wielokrotnie zdobywał tytuły Mistrza Polski w motocyklowych rajdach enduro. Był także członkiem kadry narodowej na Mistrzostwa Świata w tej trudnej dyscyplinie sportu. Po zakończeniu kariery sportowej został aktywnym działaczem powstałego w latach 90–tych Kieleckiego Towarzystwa Motorowego Novi Korona Kielce. Przez wiele kadencji był wiceprezesem klubu, a także wiceprezesem ds. sportu Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Motorowego w Kielcach. Jego aktywność została ograniczona przez ciężką chorobę, z którą zmagał w ostatnich latach. Zmarł 24 kweitnia 2025 r. Miał 66 lat.

Fot. Radio Kielce

Wybitny etnograf, muzealnik, który od dziesięcioleci kreował kierunki merytorycznego rozwoju Muzeum Wsi Kieleckiej. Ukończył studia etnograficzne w Łodzi w 1987 r. i krótko po obronie pracy magisterskiej o sytuacji ludzi starych na Kaszubach, napisanej pod kierunkiem prof. Jadwigi Kucharskiej, rozpoczął pracę w Muzeum Wsi Kieleckiej, gdzie do końca pracował. Był autorem kilkudziesięciu znakomitych wystaw, wieloletnim redaktorem „Teki Skansenowskiej” – periodyku naukowego Muzeum Wsi Kieleckiej oraz autorem licznych publikacji na temat materialnego i niematerialnego dziedzictwa wsi kieleckiej. Najstarsze wydarzenie plenerowe organizowane przez Muzeum Wsi Kieleckiej – „Wytopki Ołowiu” było opracowane i przez lata kreowane przez Leszka Gawlika. Fascynował się ginącymi zawodami i walczył o to, by pamięć o nich przetrwała. Szczególnie bliskie mu było młynarstwo, o którym cyklicznie opowiadał zwiedzającym podczas pokazu uruchomienia wiatraka z Dębna na Święcie Chleba. Fascynowała go fotografia oraz dziedzictwo Kieleckiej Szkoły Krajobrazu. Bliska znajomość z Pawłem Pierścińskim zaowocowała kilkoma wystawami. Zmarł 27 grudnia 2024 r.

Źródło: UMiG w Skalbmierzu

Członek Zarządu Powiatu Kazimierskiego, radny Rady Powiatu Kazimierskiego, działacz Polskiego Stronnictwa Ludowego. Urodził się 12 sierpnia 1974 r. w Skalbmierzu. Dorastał w domu rodzinnym w Tempoczowie Rędzinach, gdzie od najmłodszych lat pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Rolnictwo było wielką pasją jego życia. W 2000 r. ukończył z tytułem magistra ówczesną Akademię Rolniczą w Krakowie. Stale dokształcał się poprzez różne kursy i szkolenia. W 2002 r. ukończył również studia podyplomowe w zakresie wyceny nieruchomości. Od grudnia 1999 r. do lutego 2004 r. był pracownikiem Wojewódzkiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Modliszewicach. Od 2004 r. kierował Wydziałem Rolnictwa i Ochrony Środowiska w Starostwie Powiatowym w Kazimierzy Wielkiej, a przez wiele lat – jako radny i członek zarządu powiatu – współtworzył kierunki rozwoju powiatu kazimierskiego. Jako samorządowiec służył z oddaniem w Radzie Miejskiej w Skalbmierzu (2002–2006), a następnie od 2010 r. nieprzerwalnie zasiadał w Radzie Powiatu Kazimierskiego. Reprezentował Polskie Stronnictwo Ludowe. Był także współwłaścicielem firmy zajmującej się obrotem płodów rolnych. Zmarł po długiej i nierównej walce z chorobą 13 maja 2025 roku. Był mężem i ojcem dwójki dzieci. Miał 50 lat.

Żródło: Filharmonia Świętokrzyska – Facebook

Kontrabasista i inspektor Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Świętokrzyskiej. Mówił, że muzyka jest jego największa pasją. Na początku poznawał ją w średniej szkole muzycznej im. Tadeusza Szeligowskiego w Lublinie, o uczęszczaniu do której sam zadecydował, bez żadnych nacisków ze strony otoczenia. Chciał uczyć się w klasie gitary, lecz pedagodzy podpowiedzieli mu kontrabas, i tak już zostało. Później postanowił posmakować, jak to jest być studentem, w dodatku renomowanej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Podczas studiów był bardzo aktywny: grał w orkiestrach Leopoldinum i Wratislavia pod dyrekcją słynnego Jana Staniendy, a także udzielał się w Operze Wrocławskiej. Stałą pracę zawodową rozpoczął w Filharmonii Zielonogórskiej, lecz po trzech miesiącach zamarzyła mu się zmiana i wziął udział w przesłuchaniu w Filharmonii Świętokrzyskiej. Dodatkowo występował w kwartetach Omega i Estradi Varius. Zmarł 10 grudnia 2024 r.

Żródło: Miasto i Gmina Morawica – Facebook

Pasjonatka rzemiosł i garncarstwa z gminy Morawica. Kontakt z garncarstwem miała od najmłodszych lat. Jej ojcem był też znany garncarz, Stefan Sowiński. Była jedną z niewielu rzeźbiarzy ceramicznych w Polsce, a wszystkie osiągnięcia, nagrody i wyróżnienia zawdzięczała swojej pracowitości, talentowi oraz pasji rzeźbienia w glinie. Eksponaty artystki znane są w całej Polsce i krajach europejskich. W Muzeum Narodowym w Kielcach, w dziale sztuki ludowej znajduje się 14 prac tej artystki. Wyspecjalizowała się w tworzeniu figur o tematyce sakralnej, ale wśród jej wyrobów są także naczynia i gliniane zabawki dla dzieci. Współpracowała z Instytutem Dizajnu w Kielcach przy wystawie „Glina świętokrzyska”. Zmarła 8 stycznia 2025 r. Miała 68 lat.

Źródło: KPP Sandomierz

Komendant powiatowy policji w Sandomierzu. Rozpoczął służbę w policji 8 kwietnia 1992 roku. Był absolwentem Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach oraz Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie. Pełnił m.in. funkcje: naczelnika sekcji prewencji Komendy Powiatowej Policji w Staszowie, naczelnika Wydziału Prewencji Komendy Powiatowej Policji w Staszowie, pierwszego zastępcy komendanta powiatowego policji w Staszowie i komendanta powiatowego policji w Opatowie. W kwietniu 2020 roku został komendantem powiatowym policji w Sandomierzu. Swoje życie prywatne związał z miejscem urodzenia – Staszowem. Był absolwentem Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach oraz Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, co zaowocowało jego wieloma sukcesami w pracy zawodowej. Obowiązki pełnił na wielu stanowiskach kierowniczych, w tym jako naczelnik Sekcji Prewencji Komendy Powiatowej Policji w Staszowie, a następnie naczelnik Wydziału Prewencji w tej samej jednostce. Jako pierwszy zastępca komendanta powiatowego w Staszowie oraz Komendant Powiatowy Policji w Opatowie i Sandomierzu, wykazał się profesjonalizmem oraz oddaniem dla służby na rzecz bezpieczeństwa obywateli. W uznaniu jego zasług i osiągnięć, otrzymywał liczne odznaczenia państwowe oraz resortowe, w tym Srebrny Medal „Za Długoletnią Służbę” oraz odznaki „Zasłużony Policjant” w trzech stopniach: brązowym, srebrnym i złotym. Zmarł 24 listopada 2024 r. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Staszowie. Miał 54 lata.

Źródło: Korona Kielce

Były piłkarz Korony Kielce wybierany do jedenastek 30-lecia oraz 40-lecia klubu. Był filarem defensywy i jednym z architektów pierwszego awansu Żółto-Czerwonych do II Ligi w 1975 roku. – Do przyjścia do Kielc namówił mnie kolega. Trafiłem w styczniu 1973 roku jeszcze do Iskry Kielce, a w lipcu tego roku powstała już Korona. Wywalczyłem z nią drugoligowy awans w 1975 roku, ale gdy rok później spadliśmy, to w wieku 30 lat odszedłem. Grałem jeszcze przez rok w Hetmanie Włoszczowa, ale to raczej była już tylko taka zabawa przed piłkarską emeryturą. Potem zająłem się pracą zawodową i grałem jedynie w drużynie oldbojów Korony – wspominał w 2013 roku. Zmarł 17 października 2025 r. Miał 79 lat.

Fot. Radio Kielce

Reżyser, scenograf, malarz, fotograf, uważany za jednego z najoryginalniejszych polskich twórców teatralnych. Urodził się 5 lutego 1945 r. w Bartoszowinach w Górach Świętokrzyskich. W 1966 r. rozpoczął studia z historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Początkowo był scenografem w Teatrze Akademickim, ale już w 1969 r. rozpoczął pracę nad własnym, autorskim teatrem – Sceną Plastyczną KUL. Pierwszy spektakl pt. „Ecce Homo” został wystawiony wiosną 1970 r. Spektakle Sceny Plastycznej KUL – określanej jako teatr obrazu – są pozbawione słów, tradycyjnego aktorstwa i fabuły, opierają się na scenografii, przestrzeni, grze świateł, ciszy i dźwięków. W swojej twórczości artysta drążył tematykę sacrum, śmierci, erotyki, przemijania. Krytycy teatralni w Polsce i za granicą nazywają teatr Mądzika teatrem filozoficznego egzystencjalizmu. Głównymi środkami artystycznej wypowiedzi Mądzika były przestrzeń i światło, nieliczne postacie oraz przedmioty zanurzone w głębię i mrok. W dorobku Sceny Plastycznej KUL jest ponad 20 spektakli. Wiele w nich pokazywane było na różnych festiwalach w kraju i na świecie, gdzie spotykały się uznaniem i zdobywały nagrody. Słynne przedstawienia Mądzika to m.in. „Zielnik”, „Wilgoć”, „Wrota”, „Wędrowne”, „Tchnienie”, „Kir”. W 2005 roku z jego inicjatywy a także ówczesnego prezydenta Kielc Wojciecha Lubawskiego w mieście otwarto działającą do dziś Galerię Współczesnej Sztuki Sakralnej „Dom Praczki”. Zmarł 18 marca 2025 r. Miał 80 lat.

Fot. Facebook, archiwum

Klarnecista z Wodzisławia (pochodził z Lubczy), grał głównie z braćmi Wyczyńskimi – skrzypkiem Feliksem i śpiewakiem Stefanem, w ich kapelach z Lubczy. Współtworzył też, działający pod skrzydłami Delegatury Estrady Łódzkiej w Kielcach, kabaret ludowy „Sami Sobie”. Umiejętności wykonawcze pozwalały mu a vista realizować wymagające zadania. Zmarł 24 kwietnia 2025 r.

Fot. Radio Kielce

Był ratownikiem medycznym, pielęgniarzem, instruktorem, zastępcą szefa Grupy Ratownictwa Polskiego Czerwonego Krzyża „Kielce”. Wyszkolił wielu ratowników, tysiące osób przeszkolił z zakresu pierwszej pomocy, promował ratownictwo wśród najmłodszych. Przez wiele lat wspierał także Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Zginął w tragicznym wypadku ambulansu w Jedlińsku koło Radomia 13 listopada 2024 roku. Miał 34 lata.

Fot. Radio Kielce

Wieloletni instruktor ratownictwa wodnego, założyciel i Honorowy Prezes zarządu Wojewódzkiego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Kielcach. Urodził się 10 kwietnia 1941 roku we Lwowie. W 1952 roku przeprowadził się do Kielc. Ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Krakowie. Trenował kilka dyscyplin, m.in. pływanie, piłkę ręczną oraz badminton. Jako pływak był członkiem klubu Tęcza Kielce. W latach 1955–1956 należał do kadry narodowej w pływaniu. 1 września 1965 roku został trenerem Iskry Kielce, a datę podpisania umowy utożsamia się z początkiem drużyny. Był nie tylko trenerem drużyny, ale także jej zawodnikiem. W latach 1974–1976 był prezesem Świętokrzyskiego Związku Piłki Ręcznej. Sędziował także mecze piłki ręcznej na poziomie pierwszej ligi. Założył w Kielcach Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Wychował kilka pokoleń ratowników wodnych. W latach 1975–1991 pracował w Studium Wychowania Fizycznego i Sportu na Politechnice Świętokrzyskiej, gdzie założył grupę trenującą karate. W 2021 roku został doceniony w 70. Plebiscycie Sportowym Świętokrzyskie Gwiazdy Sportu 2021 i otrzymał tytuł Zasłużony dla Świętokrzyskiego Sportu. Zmarł 31 sierpnia 2025 roku. Miał 84 lata.

Fot. Radio Kielce

Jeden z najważniejszych polskich rzeźbiarzy, autor wybitnych realizacji artystycznych, cenioney dydaktyk Wydziału Rzeźby, wychowawca licznych pokoleń artystów. Urodził się w Starym Sączu w 1947 r. Studiował na ASP w Warszawie w latach 1965–1971 na Wydziale Rzeźby. Dyplom z wyróżnieniem zrealizował w pracowni Bohdana Chmielewskiego. Od tego czasu pracował na Akademii. Prowadził pracownię na Rzeźbie. Rektor ASP w Warszawie w latach: 1990 – 1993, 1993 – 1996, 1999 – 2002, 2002 – 2005, 2012 – 2016, 2016 – 2020. Dziekan Wydziału Malarstwa w latach 1989 – 1990. Jak pisał prof. Artur Winiarski, pełnomocnik ds. dziedzictwa historycznego ASP w Warszawie, wielkim tematem Adama Myjaka, wokół którego krąży jego twórczość jest człowiek – zarówno pełnofigurowy, jak i jego torsy, biusty i portrety. Dla artysty ważna jest nie tylko monumentalna sylweta, widoczna nawet w małych formach rzeźbiarskich, polimorficzna struktura materii jego rzeźb, ale także psychologiczna introspekcja w osobowość jego rzeźbiarskich istot. W 2006 r. został wyróżniony Nagrodą Miasta Kielce. W tym samym roku artysta zrealizował pomnik Homo Homini, który stoi przy ul. Ściegiennego w Kielcach. Został on odsłonięty w piątą rocznicę zamachu na World Trade Center, jako protest przeciw terroryzmowi. Szczególną więź łączył z Sandomierzem – to tutaj dorastał, kształcił się w I Liceum Ogólnokształcącym Collegium Gostomianum i zawsze z dumą wspominał swoje rodzinne strony. W uznaniu wybitnych zasług dla kultury i sztuki, w 2016 r. został przez Radę Miasta Sandomierza uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela. Zmarł 5 kwietnia 2025 r. Miał 78 lat.

Fot. Radio Kielce

Strażak Ochotniczej Straży Pożarnej w Michałowie. Służył od 1994 roku. Był także funkcjonariuszem Aresztu Śledczego w Kielcach, w którym pełnił służbę od 2021 roku. Był to serdeczny człowiek, wzorowy strażak, służący ludziom. Zmarł 19 września 2025 roku wskutek obrażeń odniesionych podczas działań ratowniczych prowadzonych 11 września br. Został pośmiertnie odznaczony przez ministra spraw wewnętrznych i administracji Odznaką Świętego Floriana „Za Zasługi dla Społeczności Lokalnej” oraz Złotym Znakiem Związku OSP RP, który nadało mu Prezydium Zarządu Głównego Związku OSP RP. Osierocił dwóch synów. Miał 48 lat.

Źródło: Gmina Bliżyn

Ceniony śpiewak ludowy, który po przepracowaniu długich lat jako górnik, przeszedł na emeryturę i w 1992 r. wrócił do rodzinnej Sobótki w gminie Bliżyn, by wkroczyć na ścieżki folkloru Ziemi Świętokrzyskiej. Z sukcesami śpiewał solo i w chórach. Był też gawędziarzem, obdarzonym niewyczerpaną weną i specyficznym poczuciem humoru oraz animatorem i ambasadorem kultury ludowej. Zmarł 12 października 2025 r.

Fot. Radio Kielce

Skrzypek z Dębna w gminie Nowa Słupia. Długie lata prowadził swoją kapelę, cieszącą się uznaniem i wzięciem. Współpracowały z nim cenione śpiewaczki: Katarzyna Grubba i Elżbieta Brożyna. Słynął z precyzyjnej intonacji i znakomitego, pełnego brzmienia instrumentu. Zmarł 18 marca 2025 r.

Źródło: Domiinikanie

Dominikanin, przez 21 lat pełnił posługę duszpasterską w kościele św. Jakuba w Sandomierzu. Urodził się 9 maja 1970 roku w Lublinie. Święcenia kapłańskie przyjął 17 maja 1997 r. Pracował w klasztorze w Ustroniu-Hermanicach, następnie przez wiele lat w Sandomierzu, gdzie był subprzeorem, a od 2022 r. mieszkał w klasztorze w Jarosławiu. Był katechetą, duszpasterzem młodzieży i studentów, rekolekcjonistą,  osobą związaną ze środowiskami muzycznymi, zwłaszcza z zespołem Armia. Był duchownym bardzo lubianym przez mieszkańców, jego msze święte i kazania, które wygłaszał przyciągały wiernych. Dla podkreślenia jego zasług, 26 lutego 2025 roku, Rada Miasta Sandomierza nadała mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta Sandomierza. Ma również ławeczkę swojego imienia w królewskim mieście, którą umieszczono przy kościele św. Jakuba, w którym posługiwał. W ostatnich latach życia cierpiał z powodu różnych dolegliwości zdrowotnych. Zmarł niespodziewanie w szpitalu w Jarosławiu 24 stycznia 2025 r. Został pochowany na Starym Cmentarzu w tym mieście. Miał 54 lata.

Fot. Radio Kielce

Mmuzyk, śpiewak, instruktor muzyczny w Miejsko-Gminnym Ośrodku Kultury w Wąchocku, chórzysta, założyciel i lider Kapeli Sołtysa Wąchocka. Honorowy Sołtys Wąchocka. Urodził się i mieszkał w Wąchocku. Ukończył Diecezjalne Studium Organistowskie w Radomiu, był licencjonowanym organistą. Zrobił licencjat z Zarządzania Organizacjami w Społecznej Akademii Nauk w Łodzi. Był magistrem zarządzania kulturą i mediami. Zmarł 17 grudnia 2024 r. Miał 54 lata.

Źródło: swietokrzyskie.pro

Samorządowiec, przedsiębiorca, działacz społeczny i filantrop z Buska-Zdroju. Urodził się w 1942 roku w Sadłowie. W dzieciństwie wraz z rodziną przeprowadził się na tzw. ziemie odzyskane. Od najmłodszych lat znał ciężką pracę. Uczył się w szkole górniczej na Śląsku, zdobywając fach ślusarza, spawacza i mechanika. Do Buska-Zdroju trafił dzięki rodzinie, tutaj poznał żonę Ewę, tu założył dom i firmę. Był właścicielem Zakładu Metalowo-Kotlarskiego Sas – jednej z największych firm w województwie, był również współzałożycielem i aktywnym członkiem Stowarzyszenia Gospodarna Gmina Busko-Zdrój, wiceprezesem Izby Rzemieślniczej w Kielcach. Przez trzy kadencje był radnym w buskim samorządzie. Mandat radnego sejmiku województwa świętokrzyskiego pełnił od 2010 roku, zasiadał w klubie radnych Polskiego Stronnictwa Ludowego. Na początku 2021 roku złożył rezygnację z pełnionej funkcji, co tłumaczył obowiązkami związanymi z opieką nad chorą żoną. Od lat bezinteresownie wspierał mieszkańców Buska-Zdroju i regionu świętokrzyskiego. Jego wielką zasługą było wybudowanie m.in. Hospicjum w Busku-Zdroju, mostu na Wiśle w Nowym Korczynie czy obwodnicy w jego rodzinnych Zbludowicach. W 2007 roku otrzymał tytuł Buskowianina Roku i statuetkę „Siewcy”. W 2021 roku został uhonorowany Odznaką Honorową Województwa Świętokrzyskiego. Zmarł 15 września 2025 r. Miał 83 lata.

Źródło: Marek Wojtas – Facebook

Znawca folkloru, choreograf, konsultant etnograficzny, animator świętokrzyskiej kultury ludowej. Twórca tekstów, scenariuszy widowisk i sukcesów wielu zespołów. Autor opracowania „Tańce Świętokrzyskie” (2000), „Wychodzimy z ziemi tej” (2020) oraz publikacji „W cieniu Łysicy – Świętokrzyski Rok Obrzędowy” (2020). Jego twórczość została uwieczniona w książce „Pieśni Dawnej Kielecczyzny” (2010). Zmarł 29 września 2025 r.

Fot. TVP3 Kielce

Współpracował z Echem Dnia, Radiem TAK, a także TVP3 Kielce jako dziennikarz publicystyczny. Był prowadzącym m.in. rozmów dnia. Podczas Przeglądu i Konkursu Dziennikarskiego TVP w 2005 r. otrzymał nagrodę w kategorii autor najlepszej rozmowy. Następnie przez wiele lat pracował w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Świętokrzyskiego w Kielcach. W ostatnim czasie związany był z Targami Kielce. Prywatnie przyjaźnił się z popularnym „bardem Solidarności” Jackiem Kaczmarskim. Organizował koncerty przypominające twórczość zmarłego w 2004 r. artysty. Zmarł 19 kwietnia 2025 r. Miał 54 lata.

Źródło: kielce.eu

Wiceprzewodniczący Kieleckiej Rady Seniorów II kadencji oraz członek Kieleckiej Rady Seniorów III kadencji. Zmarł w maju 2025 r. Miał 76 lat.

Fot. Radio Kielce

Animator kultury, scenarzysta i reżyser przez kilkadziesiąt lat związany z Wojewódzkim Domem Kultury w Kielcach, wieloletni współpracownik Radia Kielce – niezapomniany męski głos Koncertu Życzeń. Pochodził z Buska Zdroju, mieszkał w Kielcach. Od 1969 r. związany był z Wojewódzkim Domem Kultury w Kielcach – najpierw jako kierownik zespołów artystycznych, a następnie jako dyrektor artystyczny. Organizował wydarzenia artystyczne, przeglądy recytatorskie, integrował zespoły dziecięco-młodzieżowe z całego województwa. Przez wiele lat był reżyserem i konsultantem muzycznym koncertów Międzynarodowego Harcerskiego Festiwalu Kultury Młodzieży Szkolnej w amfiteatrze na Kadzielni. Za swój wkład w Festiwal Harcerski w 2008 r. został wyróżniony honorową Odznaką „Za Zasługi dla Festiwalu Harcerskiego”. W Radiu Kielce był prezenterem Kieleckiego Koncertu Życzeń, który prowadził nieprzerwanie przez ostatnich kilkanaście lat. W Busku Zdroju założył grupę teatralną „Teatr S 65+” pod patronatem Buskiego Samorządowego Centrum Kultury. Działał także w Kijach w powiecie pińczowskim, gdzie tworzył plenerowe widowiska. Otrzymał Osobowość Roku 2015 Gminy Kije, jest też „Buskowianinem Roku 2022″. Zmarł 7 marca 2025 r. Miał 79 lat.

Fot. Marian Klusek

Artysta rzeźbiarz. Urodził się 17 czerwca 1944 roku. Ukończył Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Kielcach. Jest absolwentem wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Tworzył w dziedzinie rzeźby, malarstwa, rysunku i grafiki. Uczestnik wielu plenerów artystycznych, konkursów i wystaw zbiorowych. Autor licznych wystaw indywidualnych. Jego prace znajdują się w zbiorach osób prywatnych w Polsce, Finlandii, Niemczech, we Włoszech oraz Stanach Zjednoczonych. Należał do Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Plastycznej oraz Związku Polskich Artystów Rzeźbiarzy. W roku 2023 odebrał Nagrodę Honorową Konecka Glorietta. Zmarł 7 listopada 2024 roku w Końskich. Jego pogrzeb odbył się 8 listopada na Cmentarzu Komunalnym w Końskich.

Źródło: diecezja.radom.pl

Urodził się 28 września 1964 r. w Radomiu, egzamin dojrzałości złożył w 1982 r. w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu. Zaraz po maturze zgłosił się do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Po sześciu latach studiów filozoficzno-teologicznych, 28 maja 1988 r. w ówczesnej konkatedrze radomskiej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Edwarda Materskiego. Studia seminaryjne zwieńczył  tytułem magistra teologii orbonionym na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (napisał pracę magisterską „Elementy antropologii filozoficznej ks. Józefa Tischnera”).  Następnie w latach 1988-89 był wikariuszem parafii Matki Odkupiciela na os. Rosochy w Ostrowcu Świętokrzyskim. Następnie został skierowany na studia specjalistyczne z patrystyki w Instytucie Patrystycznym „Augustinianum” w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z teologii i nauk patrystycznych, a w 1995 r. obronił doktorat na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, na podstawie rozprawy „Il Cantico nuovo nella teologia di sant’Agostino: specialmente nelle Enarrationes in Psalmos”. W 1995 r. ks. biskup Edward Materski mianował ks. Turzyńskiego ojcem duchownym i wykładowcą patrologii, wstępu do teologii i teologii duchowości w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu, a w 2006 r. z rąk księdza biskupa Zygmunta Zimowskiego otrzymał funkcję wicerektora Seminarium, którą pełnił do chwili obecnej. W latach 2006 – 2012 był zastępcą dyrektora Instytutu Teologicznego UKSW w Radomiu oraz opiekunem Centrum Myśli Benedykta XVI w Radomiu. Biskup nominat jest adiunktem Instytutu Historii Kościoła i Patrologii KUL i członkiem sekcji patrystycznej przy Komisji ds. Nauki Konferencji Episkopatu Polski. W 2014 roku na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego, kolokwium i rozprawy habilitacyjnej pod tytułem: Piękno w teologii świętego Augustyna. Próba systematyzacji augustyńskiej estetyki teologicznej. Był autorem 20 artykułów naukowych i ponad 50 artykułów o charakterze popularyzatorskim, promotorem 69 prac magisterskich i 4 dyplomowych. Od 2002 roku ks. Piotr Turzyński był członkiem Rady Kapłańskiej, kanonikiem gremialnym Kapituły Ostrobramskiej, dyrektorem Rady ds. Stałej Formacji Kapłanów Diecezji Radomskiej i dyrektorem Rady ds. Życia Konsekrowanego Diecezji Radomskiej. Angażował się w prace II Synodu Diecezji Radomskiej jako przewodniczący Komisji ds. Kultury, Środków Społecznego Przekazu i Nowej Ewangelizacji. Współpracował z Radiem Plus Radom jako autor cyklu audycji „Świat patrologii”, „Ucho igielne” i „Sól ziemi”. Od młodości zaangażowany był w działalność Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie. W czasie studiów rzymskich i późniejszym ks. Piotr Turzyński pomagał w duszpasterstwie księżom w parafiach we Włoszech: w Sassuolo, Corbola, Costa di Rovigo, San Bellino i Anthey Saint Andre’. W 2004 roku z grupą duszpasterzy młodzieży dał początek Kuźni Młodych, czyli spotkaniom młodych, które najpierw odbywały się w kościele bł. Annuarity, a potem w kościele Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu. Przez 18 lat opiekował się teatrem seminaryjnym wyzwalając w alumnach twórcze inicjatywy i talenty aktorskie. W 2007 r. ks. bp Zygmunt Zimowski powołał go na przewodniczącego komitetu organizacyjnego uroczystości koronacyjnych obrazu w sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski w Kałkowie-Godowie. W 2012 r. założył Stowarzyszenie „Młyńska” Verum Bonum Pulchrum, którego celem jest działalność na rzecz zachowania dorobku i rozwoju kultury ze szczególnym uwzględnieniem kultury chrześcijańskiej. Był współorganizatorem kolejnych edycji Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej w Radomiu.

Źródło: kielce.eu

Społecznik, niezwykle zaangażowany w odkrywanie i upamiętnianie historii okresu I i II wojny światowej oraz czasów stalinowskich. Prowadził Stowarzyszenie Pamięci Narodowej „Czwartak” w Kielcach. Jak czytamy na internetowej stronie Ośrodka Myśli Patriotycznej i Obywatelskiej na Wzgórzu Zamkowym w Kielcach, z którym współpracował, niestrudzenie przemierzał Kielce na swoim rowerze, organizując uroczystości patriotyczne w regionie i na terenie miasta. Angażował i integrował wiele środowisk: wojsko, służbę więzienną, szkoły, leśników, kombatantów, władze miejskie i wojewódzkie, organizacje społeczne i różne instytucje. Nieraz kosztowało go to wiele wysiłku, ale jego pasja i oddanie sprawie zjednywało mu wielu przyjaciół. Dzięki Niemu na kieleckich cmentarzach zostały oznaczone groby bohaterów z obu wojen światowych. Z jego inicjatywy osadzeni w kieleckim areszcie śledczym porządkowali kieleckie cmentarze, a młodzież szkolna wykonywała co roku wiązanki i dekorowała groby osób zasłużonych. Organizował wigilie hubalowe, na które licznie przybywała młodzież ze szkół imienia mjr Henryka Dobrzańskiego. Był pomysłodawcą upamiętnienia gen. Bolesława Roi w Niemczech w miejscu jego śmierci, na terenie byłego nazistowskiego obozu koncentracyjnego KL Sachsenhausen. Ostatnio zaangażował się w dokumentacje rysunków i napisów w piwnicach kamienic należących po wojnie do Urzędu Bezpieczeństwa przy ulicy Paderewskiego. W grudniu 2023 r. za swoją działalność został uhonorowany nagrodą Instytutu Pamięci Narodowej „Świadek Historii”. Zmarł 15 lutego 2025 r.

Źródło: archiwum

Kompozytor i wieloletni kierownik Redakcji Muzycznej Radia Kielce. Ukończył studia w latach 60-tych ubiegłego wieku w Akademii Muzycznej w Krakowie i praktycznie tuż po nich rozpoczął pracę w Radiu Kielce, gdzie bardzo szybko został szefem redakcji muzycznej, którą kierował przez 40 lat. Znany był głównie z prezentacji na antenie muzyki klasycznej. Według Artura Jaronia, dyrektora Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych w Kielcach i Międzynarodowego Festiwalu im. Krystyny Jamroz w Busku Zdroju, właśnie ten festiwal był dla Janusza Wosia niezwykle ważny i przez kilkanaście lat każdego roku zapewniał mu tak zwaną „obsługę dziennikarską”. Artur Jaroń uważa, że nazwisko Janusza Wosia nierozłącznie wiąże się z muzyką i kielecką kulturą. Dla byłej dziennikarki muzycznej Radia Kielce Małgorzaty Janiszewskiej zmarły był nauczycielem wprowadzającym do zawodu, ale przede wszystkim wybitnym znawcą muzyki klasycznej i jej niedoścignionym recenzentem, który oprócz wiedzy muzycznej miał umiejętność posługiwania się nienaganną polszczyzną. Również dla redaktora Leszka Ślusarskiego zmarły był mentorem i muzycznym erudytą, nauczycielem wprowadzającym go w świat radiowych gatunków, dysponującym niesamowitą pamięcią muzyczną. Zmarł 27 sierpnia 2025 r.

Źródło: MKL Szczecin

Jeden z najbardziej utytułowanych lekkoatletów pochodzących z województwa świętokrzyskiego. Urodził się w Starachowicach. W trakcie bogatej sportowej kariery reprezentował m.in. Granat i STS Skarżysko oraz KKL Kielce. Był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 r., siedmiokrotnym mistrzem Polski w biegu na 3000 metrów z przeszkodami, dwukrotnym w maratonie i kilkukrotnym w biegach przełajowych. Wielokrotnie startował w największych imprezach lekkoatletycznych w Europie i na świecie. Na IO w Sydney dotarł do półfinału biegu na 3000 metrów z przeszkodami. W 2005 r. zajął 16. miejsce w biegu maratońskim na mistrzostwach globu w Helsinkach. W 1998 i 2002 r. był ósmy na mistrzostwach Starego Kontynentu w biegu 3000 metrów z przeszkodami odpowiednio w Budapeszcie i Monachium. Zmarł 30 października 2025 r. w Szczecinie, gdzie mieszkał wraz z żoną i synem Miał 53 lata.

Źródło: MCK Skarżysko

Harcerka, instruktorka Związku Harcerstwa Polskiego, poetka, propagatorka wartości patriotycznych i harcerskich, wieloletnia członkini Grupy Literackiej „Wiklina”. Urodzona 27 lisopada 1929 r. Harcerka od 1938 roku. Aktywna działaczka Instruktorskiego Kręgu Seniorów ZHP „Łysica” oraz Stowarzyszenia Szarych Szeregów Samodzielny Krąg w Skarżysku-Kamiennej. W czasie okupacji, jako harcerka, prowadziła działalność konspiracyjną. Pseudonim „Iśka”. Od dziecka interesowała się literaturą i poezją. W czasie wojny organizowała z dziećmi przedstawienia i inscenizacje artystyczne. Autorka wielu wierszy i bajek wierszowanych. Jej utwory ukazywały się w wydawanych przez Stowarzyszenie Szarych Szeregów „Materiałach historycznych” oraz są recytowane były na uroczystościach patriotycznych i historycznych. Była opiekunką miejsc pamięci, szczególnie Pomnika Harcerza w Skarżysku. Zmarła 25 marca 2025 r. Miała 95 lat.

Fot. Radio Kielce

Była kielecka radna przez cztery kadencje, w latach 1998 – 2018. Należała do klubu Porozumienie Samorządowe Wojciecha Lubawskiego. Angażowała się w życie lokalnej społeczności. Od 2004 r. przewodniczyła lokalnej inicjatywie budowy kanalizacji w rejonie Łazy-Gruchawka-1 Maja. Przez wiele lat pracowała jako nauczycielka języka polskiego. Zmarła 1 kwietnia 2025 r. Miała 73 lata.