Starachowiccy harcerze opiekują się grobami żołnierzy niezłomnych pochowanych w Wąchocku i Bliżynie. Ich ciała zostały odnalezione w 2016 roku w lesie koło Zgórska.
Tomasz Łebek, drużynowy 38. drużyny harcerskiej im. Emilii Plater informuje, że harcerze ze Starachowic biorą udział w projekcie „Bohaterom Niepodległej” finansowanym z Ministerstwa Obrony Narodowej.
– Wśród różnych zadań mamy opiekę nad grobami żołnierzy niezłomnych. Dwóch z nich spoczywa w Wąchocku, to Józef Figarski „Śmiały” i Czesław Spadło „Mały”. Z przykrością zauważamy, że groby te nie są systematycznie sprzątane, dlatego za swój obowiązek poczytujemy systematyczne odwiedziny na wąchockim cmentarzu i dbanie o groby bohaterów. To znak, że Polska nie zapomniała o ofierze ich życia – podkreśla.
Inaczej jest w przypadku Aleksandra Życińskiego „Wilczura”, który spoczywa w Bliżynie. W rodzinnym grobie pochowana jest także jego żona i kilka osób z rodziny. O miejsce spoczynku dba w tym przypadku rodzina zmarłego.
Czwarty z odnalezionych w 2016 roku żołnierzy – Karol Łoniewski „Lew” pochowany jest w Nadarzynie.
Partyzanci zostali rozstrzelani w lesie koło Zgórska w 1948 roku, a potem miejsca ich pochówku celowo ukryto. Szczątki odnaleźli członkowie Fundacji Niezłomni w marcu 2016 roku. Noty identyfikacyjne zostały wręczone rodzinom 4 lipca 2016 roku w Kielcach.
Por. Aleksander Życiński „Wilczur” – żołnierz Armii Krajowej, Brygady Świętokrzyskiej NSZ oraz WiN. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Odrodzenia Polski przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Był więźniem obozu w Magdeburgu, z którego uciekł i wstąpił w szeregi Brygady Świętokrzyskiej NSZ. Zrzucony wraz z grupą dywersyjną na Słowacji – przedostaje się do Polski. W maju 1948 r. podczas potyczki z siłami UB zostaje pojmany, skazany na trzykrotną karę śmierci.
Józef Figarski „Śmiały” i Czesław Spadło „Mały” byli żołnierzami Armii Krajowej oraz organizacji Wolność i Niezawisłość. Zostali zamordowani ma podstawie wyroku Sądu w Kielcach, 24 września 1948 roku. Ciała ukryto w lesie koło Zgórska.
Ppor. Karol Łoniewski „Lew” – harcerz Szarych Szeregów, żołnierz Armii Krajowej oraz WiN, student medycyny Uniwersytetu Łódzkiego, uczestnik Powstania Warszawskiego na Pradze, odznaczony Krzyżem Walecznych za odwagę podczas przenoszenia wpław meldunków na drugą stronę Wisły. Został zamordowany w zgórskim lesie.