Orzeł Beliniacki z czapki ułańskiej kawalerii I Pułku Ułanów Legionów Polskich to kolejny eksponat, który wzbogaci zbiory Muzeum Narodowego w Kielcach. Orzeł, który trafi do Sanktuarium Józefa Piłsudskiego należał do Władysława Beliny-Prażmowskiego.
Uroczyste przekazanie eksponatu odbędzie się dziś w Sali Prałackiej Muzeum Narodowego w Kielcach. W uroczystości weźmie udział wiceprezes Rady Ministrów, minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. Piotr Gliński.
W konferencji prasowej z tej okazji wezmą udział także dyrektor Muzeum Narodowego w Kielcach Robert Kotowski, poseł Krzysztof Lipiec, lider świętokrzyskich struktur PiS, marszałek województwa świętokrzyskiego Andrzej Bętkowski, wojewoda świętokrzyski Agata Wojtyszek oraz Marcin Perz, prezes Specjalnej Strefy Ekonomicznej „Starachowice”, która jest darczyńcą eksponatu. Początek konferencji o godzinie 11.00.
O godzinie 13.00 w hali sportowej przy ulicy Podwale 1 w Wiślicy minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego profesor Piotr Gliński weźmie udział w uroczystej sesji Rady Gminy Wiślica, podczas której otrzyma tytuł Honorowego Obywatela Miasta. Po zakończeniu sesji zaplanowano spacer po tamtejszych zabytkach wpisanych na listę Pomników Historii.
Po godzinie 17.00 minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego odwiedzi także zamek w Chęcinach, który zabiega o wpis na listę Pomników Historii.
Władysław Zygmunt Belina-Prażmowski (ur. 3 maja 1888 w Ruszkowcu, zm. 13 października 1938 w Wenecji) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, urzędnik samorządowy II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Od 1909 był członkiem Związku Walki Czynnej, uzyskując stopień oficerski chorążego oraz należał do Związku Strzeleckiego. W 1911 roku awansował na porucznika. Tworzył oddziały Związku podczas pobytu we Francji, Belgii i Szwajcarii. W 1913 został zastępcą komendanta Okręgu Krakowskiego ZWC, a w 1914 objął dowództwo szkolnej kompanii wakacyjnej. 2 sierpnia 1914 objął dowództwo siedmioosobowego patrolu, który w nocy dnia następnego wkroczył do zaboru rosyjskiego. Ten sam patrol, już w mundurach, konno i uzbrojony, ponownie przeszedł 6 sierpnia kordon graniczny i stoczył bezkrwawą potyczkę z rosyjskimi policjantami stając się tym samym pierwszym oddziałem kawalerii legionowej (tzw. „siódemka Beliny”). 13 sierpnia stworzył pierwszy szwadron kawalerii w sile 140 ludzi. Awansował na rotmistrza w maju 1915. W latach 1914–1917 oficer Legionów Polskich, organizator i dowódca 1 pułku ułanów Legionów Polskich, tzw. „beliniaków”. Na jego czele przeszedł cały szlak bojowy Legionów. W styczniu 1917 mianowany majorem, a w grudniu 1918 awansował na podpułkownika.
Po zakończeniu I wojny światowej w Wojsku Polskim. Był organizatorem i dowódcą 1 Brygady Kawalerii, na której czele stoczył wiele bitew na wojnie z Ukraińcami i bolszewikami. Sławny ze zdobycia Wilna w kwietniu 1919. 7 maja 1919 roku został awansowany na pułkownika z dniem 1 maja 1919 roku. Dowodził Grupą Kawalerii w 1920. Po 10 września 1920 decyzją ministra spraw wojskowych gen. Kazimierza Sosnkowskiego został mianowany dowódcą 209 pułku ułanów Podkarpackich. Później został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych jazdy. W rezerwie został przydzielony do 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W 1934 roku figurował na liście starszeństwa oficerów rezerwy kawalerii z 1. lokatą. Pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto i był reklamowany na 12 miesięcy.
W 1929 roku zamieszkał w Krakowie. Był tam prezesem Oddziału Krakowskiego Związku Legionistów. Po wystąpieniu z wojska od 16 lipca 1931 do 1933 pełnił funkcję Prezydenta Miasta Krakowa. Następnie od 31 stycznia 1933 do 14 kwietnia 1937 pełnił stanowisko wojewody lwowskiego. Był sekretarzem Reprezentacji b. żołnierzy na Wschodzie. W lutym 1936 otrzymał honorowe obywatelstwo Łańcuta oraz wszystkich miejscowości i gmin powiatu łańcuckiego za zasługi w walce o niepodległość Polski i za zorganizowanie pomocy dotkniętym powodzią mieszkańcom tego powiatu. W 1936 został członkiem Komitetu Głównego Zjazdu Górskiego zorganizowanego w sierpniu 1936 w Sanoku. W lutym 1936 został wybrany prezesem Koła Beliniaków. Po powrocie do Krakowa w 1937 został dyrektorem generalnym Jaworznickich Komunalnych Kopalń Węgla SA. W 1937 otrzymał tytuł członka honorowego Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego Oddziału we Lwowie.
W 1937 przeszedł na emeryturę ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Zmarł 13 października 1938 na atak serca w Wenecji, gdzie odbywał kurację zdrowotną. Uroczystości pogrzebowe w Krakowie stały się wielką manifestacją patriotyczną porównywalną w swych rozmiarach do tych po śmierci Marszałka Piłsudskiego. Został pochowany 20 października 1938 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze 69.