M10D 215,072 MHz Zadzwoń do studia 41 200 20 20 
Czytaj również
Urodził się 6 czerwca 1892 roku w Rembieszycach, ówczesna gubernia kielecka. Archeolog i polityk, premier rządu II RP w latach 1934-1935.
Przed 1914 r. należał m.in. do Związku Młodzieży Postępowej i Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej służył w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich, a od 1917 należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Na wojnie polsko-bolszewickiej walczył jako ochotnik. W latach 1921–1931 i 1935–1939 był profesorem archeologii Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie.
Od 1926 po przewrocie majowym organizował Związek Naprawy Rzeczypospolitej we Lwowie. W latach 1928–1935 był posłem na Sejm RP, a następnie senatorem.
W okresie od 15 maja 1934 do 28 marca 1935 pełnił urząd premiera. Po śmierci marszałka Piłsudskiego był uważany za zwolennika Walerego Sławka i „lewicowego” wśród grupy „pułkowników”.
Po wybuchu II wojny światowej 26 września 1939 został aresztowany przez Sowietów we Lwowie i osadzony w więzieniu, skąd przetransportowano go do Moskwy. Tam skazano go na karę śmierci, wyroku jednak nie wykonano. Po uwolnieniu, w wyniku układu Sikorski-Majski, trafił do armii gen. Władysława Andersa; zajmował się w niej pracą biurową. W niejasnych okolicznościach opuścił polskie oddziały i jesienią 1941 w rejonie Tuły przedostał się na niemiecką stronę frontu.
Posądzany o to, że najpierw w Warszawie, a następnie w Berlinie, usiłował prowadzić rokowania z Niemcami w sprawie sformowania kolaboracyjnego rządu polskiego oraz współdziałał z niemiecką propagandą odnośnie sytuacji w ZSRR. Zaocznie skazany przez sąd polowy armii Andersa na karę śmierci za zdradę, choć istnieją poważne wątpliwości co do legalności tej decyzji.
Został internowany w Berlinie, w hotelu Alemannia. Za pracę w tamtejszym muzeum, gdzie mógł prowadzić pracę naukową, przyznano mu wysoką comiesięczną pensję. Zmarł na atak serca lub w wyniku odniesionych ran 11 maja 1944 podczas albo po nalocie alianckim.
