M10D 215,072 MHz Zadzwoń do studia 41 200 20 20 
Czytaj również
Józef Bellert – urodził się w 1887 roku w Samsonowie, jako syn pułkownika armii carskiej. Był uczniem kieleckiego gimnazjum, lecz w 1905 roku za udział w strajku wydalony został ze szkoły. Maturę zdawał w odległym Petersburgu.
Po powrocie do kraju rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako student bardzo uzdolniony otrzymał stypendium Krakowskiej Akademii Umiejętności. Jeszcze na studiach włączył się działalność niepodległościową jako członek Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
Gdy wybuchła I wojna światowa, już 3 sierpnia 1914 roku Józef Bellert zgłosił się do oddziałów Piłsudskiego. Otrzymał przydział do batalionu, wchodzącego w skład I Brygady Legionów Polskich. W 1915 roku, mimo działań wojennych, uzyskał dyplom lekarza. W czerwcu 1916 roku objął komendanturę szpitala w Radomiu, a następnie w Kielcach, gdzie był także członkiem komisji werbunkowej do legionów.
Po kryzysie przysięgowym w legionach, już w stopniu porucznika zwolniony został z czynnej służby i objął stanowisko lekarza miejskiego w Chęcinach. Tu, w konspiracyjnej POW, doczekał odzyskania przez Polskę niepodległości. Do wojska powołano go ponownie, w czasach zagrożenia ze wschodu w lipcu 1920 roku. Otrzymał przydział do Szpitala Okręgowego w Kielcach, jako ordynator Oddziału Chirurgicznego. W 1921 roku kapitan Bellert zakończył służbę i powrócił do Chęcin.
W początkach 1925 roku przeniósł się do Pińczowa, gdzie objął funkcję dyrektora tamtejszego Szpitala im. św. Juliana. Działał w Związku Legionistów Polskich, Związku Oficerów Rezerwy i Polskim Towarzystwie Lekarskim. Był inicjatorem i przewodniczącym Komitetu Budowy Pomnika Czynu Legionowego w Czarkowach nad Nidą.
We wrześniu 1939 r. był ordynatorem szpitala polowego nr. 202. Był uczestnikiem Powstania Warszawskiego. Wyjechał ze stolicy z rannymi. Wraz z personelem szpitala Jaworzyńska 2 ewakuowany do Krakowa
Po wojnie, będąc Naczelnym Lekarzem PCK w Oświęcimiu, organizował pomoc dla pozostałych przy życiu więźniów obozu KL Auschwitz. W zawodzie lekarza przepracował 57 lat. Na emeryturę przeszedł w wieku 82 lat. Zmarł w 1970 roku w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, trzykrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” i innymi odznaczeniami.
