Stanisław Skotnicki urodził się 13 stycznia 1894 roku w majątku Skotniki w powiecie sandomierskim. Po ukończeniu w 1912 roku średniej szkoły handlowej w Radomiu, rozpoczął studia w Akademii Handlowej w Szwajcarii. Tam też wstąpił do Związku Strzeleckiego przyjmując pseudonim „Grzmot”.
W lipcu 1914 roku powrócił do Galicji, a 2 sierpnia wziął udział w pierwszej akcji bojowej – był członkiem patrolu, tzw. „siódemki”, który pod dowództwem Beliny-Prażmowskiego dokonał zwiadu w okolicach Jędrzejowa. Skotnicki od października 1914 jako podporucznik był dowódcą plutonu, a od stycznia 1915 roku jako porucznik dowódcą szwadronu w 1 pułku ułanów Legionów Polskich.
W konsekwencji odmowy złożenia przysięgi na wierność obu cesarzom zostaje w lipcu 1917 roku internowany w Szczypiornie, a następnie więziony przez Niemców. Zwolniony w połowie października 1918 roku, zostaje w listopadzie zastępcą dowódcy 1 Pułku Szwoleżerów w stopniu rotmistrza. Jesienią 1919 roku zostaje wysłany do Aplikacyjnej Szkoły Jazdy w Saumur we Francji, którą kończy z pierwszą lokatą.
Po powrocie do Polski, awansowany do stopnia podpułkownika dowodzi VIII Brygadą Kawalerii w walkach na Wołyniu. Najbardziej spektakularnym jego czynem w wojnie polsko-sowieckiej stał się zagon na Korosteń w dniach 1-12 października 1920 roku. „Grzmot” zyskał uznanie przełożonych, którzy wystawili 26-letniemu oficerowi bardzo pozytywne opinie, gen. Skierski pisał: Wybitny dowódca, świetny typ bojowego kawalerzysty-dowódcy. Skotnicki był kawalerem Krzyża Złotego Orderu Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyża Walecznych.