Pierwszym obrzędem w liturgii wigilii paschalnej, jest tak zwany obrzęd światła, czyli poświęcenie ognia i przygotowanie paschału. W ten sposób rozpoczyna się liturgia. Asysta liturgiczna idzie na zewnątrz kościoła, tam jest rozpalony ogień i dokonuje się jego poświęcenia.
Ogień jest jednym z najważniejszych żywiołów, i właśnie on ma ogromne znacznie w symbolice chrześcijańskiej, religijnej w ogóle. Dla nas ogień jest symbolem światłości, jasności, którą jest dla nas Chrystus i stąd poświęcenie ognia i zapalenie od tego poświęconego ognia paschału. Czyli dużej świecy, która jest ustawiana w okresie wielkanocnym przy ołtarzu, a później zawsze stoi przy chrzcielnicy, jako symbol – znak Chrystusa zmartwychwstałego, światłości świata, która rozprasza ciemności grzechu, śmierci.
Z paschałem idzie procesja, udaje się do świątyni. W ciszy. Oczywiście światła w kościele są wygaszone, by do ciemnego wnętrza wnieść światło Chrystusa. Wierni przynoszą na to nabożeństwo świece i kiedy paschał jest wnoszony do kościoła, sukcesywnie zapalają je od niego na pamiątkę tego, że od momentu chrztu świętego noszą w sobie, w swoim sercu, w swojej duszy, światło Chrystusa zmartwychwstałego.