2 PAŹDZIERNIKA 1952 ROKU. Popłynęła tylko po drutach (nie było jeszcze nadajnika) pierwsza audycja kielecka.

1953 ROK. Ekspozytura Polskiego Radia w Kielcach wzbogaciła się połowicznie o wóz transmisyjny Phänomen, przerobiony do celów radiowych z niemieckiej sanitarki. „Połowiczne wzbogacenie się” polegało na tym, że przez dwa tygodnie był używany w Kielcach, a przez następne dwa przez ekspozyturę w Lublinie.

1954 ROK. Radio wzbogaciło się o dwa dynamiczne mikrofony RFT oraz magnetofon przenośny EMI TR-50, który ważył 40 kilogramów. Sprzęt ten przyczynił się do udokumentowania za pomocą zapisu dźwiękowego wielu zapomnianych już dzisiaj obyczajów wiejskich, kapel, gawędziarzy i śpiewaków ludowych.

19 STYCZNIA 1957 ROKU. Został uruchomiony w budynku rozgłośni nadajnik. Wraz z anteną nadawczą, rozpiętą początkowo między drzewami, a nieco później umieszczoną na 32-metrowym drewnianym maszcie, ustawionym na podwórzu, pozwolił na odbiór audycji na falach średnich w promieniu 15-20 kilometrów. Nadajnik pracował na falach o długości 202,2 m. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych minionego wieku nikt jeszcze nie myślał o nadawaniu programu na falach ultrakrótkich, odbiorniki radiowe nie miały w ogóle takiego zakresu. Program pierwszy Polskiego Radia był nadawany na falach długich. 19 stycznia 1957 roku w południe, po informacji z Warszawy, że rozgłośnie przechodzą na nadawanie swoich programów, w eter popłynęły słowa: „Tu Polskie Radio Kielce na fali średniej 202,2 metra”. Tak więc radio kieleckie przekształciło się z ekspozytury i radiowęzła w rozgłośnię radiową z prawdziwego zdarzenia, choć nazwy „ekspozytura” pozbyto się oficjalnie dopiero po roku, a program retransmitowany przez radiowęzły dotrwał do lat siedemdziesiątych.

1964 ROK. Zwiększono zasięg nadawania programów radiowych. Na zapleczu Wojewódzkiego Domu Kultury stanął maszt antenowy z prawdziwego zdarzenia o wysokości 74 metrów. Jednakże kieleckie radio nadawało ciągle wyłącznie na falach średnich 202,2 m (na częstotliwości 1,484 MHz). Na uruchomienie nadajnika UKF na Świętym Krzyżu przyszło czekać do 1966 roku, kiedy to Radio Kielce pojawiło się w eterze także w paśmie 70,49 MHz.

1966 ROK. Uruchomienie nadajnika UKF na Świętym Krzyżu – Radio Kielce pojawiło się w eterze w paśmie 70,49 MHz.

1971 ROK. Rozpoczęła się współpraca z Radomiem, który znajdował się wówczas w województwie kieleckim. W Radomiu był korespondent Radia Kielce.

1974 ROK. Rozgłośnia zmieniła swoją siedzibę przenosząc się z budynku przy ulicy Świeczewskiego 34 do nowo wybudowanej siedziby przy obecnej ulicy Radiowej 4 (dawniej Związku Walki Młodych 4). Oficjalne otwarcie miało miejsce 22 lipca 1974 roku z okazji święta rocznicy Manifestu Lipcowego, ale na ostateczną przeprowadzkę z pałacyku przy ulicy Świerczewskiego do nowej siedziby trzeba było poczekać do stycznia 1975 roku. Przeprowadzka była skokiem jakościowym – pod względem techniki radiowej i warunków pracy dziennikarzy. Co prawda, do zapisywania dźwięku służyła nadal taśma magnetofonowa, ale dziennikarze już otrzymali nowy zminiaturyzowany sprzęt do nagrań, a były nim magnetofony kasetowe oraz nowoczesne stoły montażowe zdecydowanie ułatwiające pracę. Nowoczesne studio emisyjne wraz z trzema studiami nagraniowymi umożliwiały bezkolizyjne funkcjonowanie emisji i nagrań. W centralnej części budynku rozgłośni umieszczono duże studio do nagrań koncertowych. W 1974 roku rozgłośnia rozpoczęła próbną emisję programu stereofonicznego. Problemem był dostęp do nagrań stereofonicznych. Te znajdujące się w fonotece były wyłącznie monofoniczne, tak samo jak i magnetofony stacyjne, odtwarzające program. Dopiero nowe magnetofony umożliwiły właściwą emisję. Korzystano wyłącznie z nagrań z płyt winylowych, dokonywanych na gramofonie stereofonicznym także pachnącym nowością

1975 ROK. Kolejna nowinka techniczna: w Starachowicach uruchomiono nadajnik średniofalowy zapewniający lepszy odbiór w północno-wschodniej części województwa. W 1975 roku nastąpiła zmiana podziału administracyjnego kraju. Rozgłośnia dostała „do obsługi” nowo powołane województwo radomskie. Razem z kieleckim „obsługiwany” obszar rozciągał się niemal od Warszawy do Krakowa, bo na północy sięgał aż za Grójec, a na południu po Kazimierzę Wielką.

1993 ROK. Kielecka rozgłośnia, jako jedna z trzech pierwszych w Polsce (obok łódzkiej i poznańskiej) stała się jednoosobową spółką Skarbu Państwa pod nazwą Polskie Radio Rozgłośnia Regionalna w Kielcach „Radio Kielce” S.A.

1994 ROK. Otwarto redakcję tarnobrzeską (została przeniesiona do Sandomierza po reformie administracyjnej w 1998 roku, której skutkiem było utworzenie szesnastu województw).

1994 ROK. Otwarto redakcję w Starachowicach.

1995 ROK. Otwarto redakcję w Ostrowcu Świętokrzyskim.

1996 ROK. Dzięki coraz szybciej rozwijającej się techniki komputerowej i rosnącym możliwościom komputerów stworzono komputerową sieć strukturalną, umożliwiającą przesyłanie dźwięku i wymianę dokumentów w formie cyfrowej. Dziennikarze zostali wyposażeni w różnorodny sprzęt do nagrań reporterskich, począwszy od niewielkich analogowych magnetofonów kasetowych SONY poprzez magnetofony cyfrowe DAT po rejestratory cyfrowe MINI DISC. Zmieniła się też forma gromadzenia nagrań w fonotece Radia Kielce. Wprowadzenie na rynek płyt kompaktowych spowodowało, że zaczęto je wykorzystywać w celu tak rejestrowania koncertów i występów solistów, jak i zakupu nagrań wybitnych wykonawców muzyki klasycznej i rozrywkowej.

2003 ROK. Radia Kielce zakupiło wóz satelitarny umożliwiający bezpośrednie transmisje i relacje reporterskie z dowolnego miejsca. Wcześniej przeprowadzenie bezpośredniej transmisji było uzależnione od istnienia w takim miejscu tzw. końcówki łącza telefonicznego.

2006 ROK. Do trzech dotychczasowych (informacji, publicystyki i muzycznej) dołączono kolejne trzy redakcje: reportażu, sportową i internetową. Powołanie tej ostatniej wiązało się z coraz łatwiejszym dostępem do Internetu, a co za tym idzie – rosnącym znaczeniem tej formy wymiany informacji. Powołany do życia został także dział cyfryzacji, archiwizacji i dokumentacji.

2012 ROK. Radio Kielce rozpoczęło nadawanie w systemie cyfrowym DAB.

Opracowano na podstawie książek „Subtelność brzmienia” Bohdana Gumowskiego oraz „Harce na hercach” Stanisława Fornala