Wieczorem 30 marca 1853 r. Ignacy Łukasiewicz zapalił pierwszą na świecie lampę naftową swojej konstrukcji. „Wynalezienie lampy naftowej było przełomowym wydarzeniem. Dzięki temu nowemu światłu świat wkroczył w zupełnie nową erę” – powiedziała PAP dyrektorka muzeum im. I. Łukasiewicza Barbara Olejarz.
– Wynalezienie lampy naftowej było przełomowym wydarzeniem. Dzięki temu nowemu światłu świat wkroczył w zupełnie nową erę. Oświetlenie naftowe było tanie i w niedługim czasie stało się powszechnie dostępne. Pomimo tego nawet, że stosunkowo szybko powstał wynalazek, jakim była żarówka, lampa naftowa przez długie lata była używana. W niektórych regionach Polski w latach 60. XX wieku nadal korzystano z oświetlenia naftowego. Potwierdza to, że wynalezienie lampy naftowej przez Łukasiewicza było ogromnym przełomem w dziedzinie oświetlenia – powiedziała PAP dyrektor Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza w Bóbrce Barbara Olejarz.
– Oświetlenie sali operacyjnej w lwowskim szpitalu lampami naftowymi 31 lipca 1853 roku uznawane jest symbolicznie za datę narodzin polskiego przemysłu naftowego – dodała Barbara Olejarz.
Pełna elektryfikacja Polski nastąpiła w latach 60. XX wieku. Wcześniej lampy naftowe były na prowincji w powszechnym użyciu. Jeszcze w latach 80. XX wieku można je było spotkać jako oświetlenie sygnalizacyjne wozów konnych.
Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 marca 1822 r. we wsi Zaduszniki (obecnie w województwie podkarpackim) w zubożałej rodzinie szlacheckiej. W 1836 r. ukończył cztery klasy gimnazjum Ojców Pijarów w Rzeszowie i z powodu ciężkich warunków materialnych, w jakich znalazła się jego rodzina, rozpoczął pracę w aptece w Łańcucie, a później w Rzeszowie. Wstąpił tam do tajnej organizacji patriotycznej i pod zarzutem nielegalnej działalności, skierowanej przeciwko zaborcy austriackiemu, został aresztowany w 1846 r.
Po wyjściu z więzienia w 1848 r. rozpoczął pracę w aptece „Pod Gwiazdą” we Lwowie, należącej do Piotra Mikolascha. W latach 1850–1852 studiował farmację na Uniwersytetach w Krakowie i Wiedniu, uzyskując tytuł magistra farmacji. Po studiach wrócił do pracy w aptece Piotra Mikolascha, gdzie objął stanowisko prowizora. W latach 1852–1853 Ignacy Łukasiewicz wspólnie z Janem Zehem prowadził na zapleczu apteki badania nad właściwościami ropy naftowej.
Na przełomie lat 1853–1854 Łukasiewicz opuścił Lwów i przeniósł się do Gorlic, gdzie dzierżawił aptekę. Tam kontynuowała prace nad doskonaleniem procesu otrzymywania nafty. W 1854 r. wspólnie z Tytusem Trzecieskim założył pierwszą na świecie spółkę naftową, która zaczęła wydobywać ropę w Bóbrce koło Krosna. W 1856 r. Łukasiewicz założył w Ulaszowicach pierwszą na ziemiach polskich destylarnię ropy naftowej. Pionierskie działania Łukasiewicza były wysoko oceniane na arenie międzynarodowej.
Obok swojej aktywności naukowej i biznesowej Ignacy Łukasiewicz był również filantropem i patriotą. Wspierał finansowo ruchy narodowo-wyzwoleńcze, budował szkoły, kościoły, drogi i mosty. Za działalność charytatywną papież Pius IX nadał mu w 1873 r. tytuł Szambelana Papieskiego i odznaczył Orderem Św. Grzegorza.
Ignacy Łukasiewicz zmarł w Chorkówce 7 stycznia 1882 r.