M10D 215,072 MHz Zadzwoń do studia 41 200 20 20 
Choinka miała swoją poprzedniczkę. Była nią podłaźniczka, czyli ozdoba świąteczna ze ściętego wierzchołka drzewa iglastego, którą wieszano pod sufitem.
Jak powiedziała Iwona Łukawska, etnograf w Muzeum Zamkowym w Sandomierzu, były dwa sposoby podwieszania podłaźniczki – wierzchołkiem do góry, albo w dół, w kierunku podłogi. Dekorowano ją ozdobami wykonanymi własnoręcznie. Były to ozdoby zrobione z papieru, bibuły, ze słomy, a także z tzw. światów, czyli z opłatka.
– Wycinano wcześniej formy i bryły, które sklejano śliną, w ten sposób powstawały różne kształty ozdób, które wieszano na podłaźniczce, a potem na choince, a także np. nad stołem – dodała etnograf.
Na Święta Bożego Narodzenia wiejskie chałupy dekorowano również snopami zbóż, które stawiano we wszystkich kątach izby, a także przy użyciu słomy i ziaren zbóż. W Polsce obyczaj ubierania choinki pojawił się między XVIII a XIX wiekiem.
