1 listopada, w Dzień Wszystkich Świętych, wspominamy tych, których nie ma już wśród nas.

Artur Bałdyga, wieloletni kierownik oddziału chirurgii urazowo-ortopedycznej w Szpitalu Powiatowym w Busku-Zdroju i ceniony lekarz. Zmarł 13 czerwca w wieku 60 lat. Był znanym i lubianym przez kolegów, koleżanki z pracy, a także pacjentów lekarzem.

Lekarze ortopedzi z buskiego szpitala, pod przewodnictwem dr Artura Bałdyga, jako drudzy w kraju od 2013 roku przeprowadzali nowatorskie operacje kolan. Z kolei, jak informowaliśmy, w 2014 roku jako pierwsi w regionie wszczepili pacjentce jednoprzedziałową endoprotezę kolana.

Artur Bałdyga w pracował w szpitalu w Busku-Zdroju od 1990 roku.

4 września 2022 roku, w wieku 74 lat, zmarł ceniony trener piłkarski Janusz Batugowski. Karierę piłkarską rozpoczynał w rodzinnym Opatowie, w miejscowym OKS. Na początku lat 70-tych XX wieku występował jako obrońca w najlepszej wówczas drużynie w regionie świętokrzyskim – II ligowym Starze Starachowice.

Po ukończeniu AWF w Warszawie został trenerem Błękitnych Kielce i w 1991 roku wprowadził ten zespół do II ligi. Cztery lata później taki sam awans „zrobił” z KSZO Ostrowiec. Później był m.in. trenerem drugoligowego RKS Radomsko i trzecioligowej Pogoni Staszów. W drugiej rundzie sezonu 2001/2002 ponownie pojawił się w Ostrowcu Świętokrzyskim i uratował KSZO przed spadkiem z ekstraklasy po wygranych barażach z Górnikiem Łęczna.

Następnie Janusz Batugowski trenował Pogoń Staszów, Stal Stalowa Wola i zespół Oldboys KSZO.

Był niezwykle szanowanym szkoleniowcem, a piłkarze mówili na niego „Dziadek”.

Tomasz Jarosław Capała był starachowickim samorządowcem. Był radnym Rady Miejskiej w latach 2010-2014. Pełnił funkcję zastępcy prezydenta miasta w latach 2006-2010.

Był absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Starachowicach. Maturzysta z 1983 roku. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował między innymi w Fundacji – Agencja Rozwoju Regionalnego, rozwijał fundusz poręczeń kredytowych Fundstar, a także w Starostwie Powiatowym w Starachowicach jako szef wydziału promocji.

Zmarł 3 stycznia 2022 roku. Miał 57 lat.

5 stycznia 2022 roku, w wieku prawie 90 lat, odszedł Marian Grzesik – trener, sędzia, a później wieloletni prezes Okręgowego Związku Piłki Ręcznej. Działacz oddany tej dyscyplinie całym sercem.

Był twórcą i trenerem pierwszej w Kielcach drużyny piłkarek ręcznych, która działała przy III Liceum Ogólnokształcącym imienia Norwida.

W latach 1976-2002 był prezesem Okręgowego Związku Piłki Ręcznej w Kielcach (obecnie Świętokrzyski Związek Piłki Ręcznej), był honorowym prezesem tego związku. Przez wiele lat był również przewodniczącym Zarządu Miejskiego Szkolnego Związku Sportowego.

Gustaw Hadyna urodził się w 1946 roku w Woli Grójeckiej. Ukończył Liceum Plastyczne w Lublinie, następnie Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w 1977 roku. Był autorem monumentalnych rzeźb o tematyce patriotycznej, lecz również małych form przestrzennych, pomników, popiersi, medali. Zaprojektował m.in. – wspólnie z Jerzym Fronczykiem – Pomnik-Mauzoleum Męczeństwa Wsi Polskiej w Michniowie oraz pomnik poświęcony „Jędrusiom” w Bogorii. Zrealizował pomnik Batalionów Chłopskich na rynku w Opatowie oraz na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, a także pomniki Janusza Korczaka w Kielcach, Zawiszy Czarnego w Garbowie, Piotra Ściegiennego w Lublinie, a także Triadę Temidy na gmachu sądu w Piotrkowie Trybunalskim.

Po studiach artysta nie został w stolicy, ale wrócił do swojej rodzinnej miejscowości, która go inspirowała. W listopadzie 2019 roku został odznaczony srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. W rozmowie z Radiem Kielce podkreślił wówczas znaczenie dla swojej twórczości miejsca, skąd pochodzi. Gustaw Hadyna wykonał cykl rzeźbionych portretów wybitnych Polaków: Tadeusza Kościuszki, Romualda Traugutta, Józefa Piłsudskiego, Wincentego Witosa, Juliusza Słowackiego, Jana Kochanowskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Karola Lipińskiego, Mikołaja Reja, Władysława Hasiora, Władysława Orkana, Wincentego Burka. Rzeźby Gustawa Hadyny zdobią dziedziniec X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej.

W latach 2003-2006 był dyrektorem BWA w Ostrowcu Świętokrzyskim. W listopadzie 2019 roku został odznaczony srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. W swojej karierze pełnił także funkcję dyrektora ćmielowskiego Domu Kultury im. Witolda Gombrowicza, był też wiceburmistrzem Ćmielowa.

Artysta-rzeźbiarz mieszkał w Woli Grójeckiej. Zmarł 11 grudnia 2021 roku w wieku 75 lat. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Ćmielowie.

Marian Jankowski zmarł 22 czerwca 2022 roku w wieku 72 lat. Był samorządowcem, pedagogiem i propagatorem kolarstwa, organizatorem licznych rajdów. Zabiegał, aby Radoszyce znowu były miastem, co nastąpiło w 2018 roku.

Urodził się 8 września 1950 roku w Radoszycach. Z wykształcenia był pedagogiem. W 1985 roku trafił do I Liceum Ogólnokształcącego imienia Komisji Edukacji Narodowej. Tam uczył języka polskiego, a także wiedzy o sztuce.

Pierwsze kroki zawodowe stawiał w Koneckich Zakładach Odlewniczych. Potem pracował w Zamtalu, gdzie był redaktorem naczelnym dwutygodnika „Odlewnik”.

W 1991 roku objął stanowisko dyrektora I Liceum Ogólnokształcącego imienia Komisji Edukacji Narodowej w Końskich. Piastował je 22 lata. Za jego sprawą powstało Stowarzyszenie Absolwentów I LO.

Dzięki jego inspiracji powstała publikacja „Dzieje koneckiego gimnazjum i liceum 1915-1995” pod redakcją profesora Adama Massalskiego, której był współautorem.

Pracował w zespole redakcyjnym, który na stulecie odzyskania niepodległości wydał „100 postaci na 100-lecie niepodległej. Poczet zasłużonych dla Ziemi Koneckiej”. Rok wcześniej Marian Jankowski opracował historię PSS Społem w Końskich na 120-lecie tej organizacji.

Po przejściu na emeryturę został organizatorem Gminnego Klubu Cyklistów Ranar i organizatorem corocznego rajdu rowerowego „Radoszycka Szprycha”. Kochał kolarstwo i uprawiał je do ostatnich dni życia.

Wiele zrobił dla społeczności Radoszyc, gdzie mieszkał. Był radnym Rady Gminy, a potem Rady Miasta i Gminy Radoszyce. W latach 90-tych minionego wieku zasiadał w Zarządzie Gminy. W trwającej obecnie kadencji pełnił funkcję Przewodniczącego Rady.

19 listopada 2021 roku zmarł Robert Kałuża. Wieloletni dziennikarz Radia Kielce miał zaledwie 52 lata. Jego wiedza, kultura i przepiękny głos przyciągały uwagę słuchaczy.

Przez ponad ćwierć wieku przygotowywał i prezentował wiadomości. Prowadził też audycję muzyczną „Musisz to znać”. Relacjonował uroczystości patriotyczne i religijne oraz – po śmierci Bohdana Gumowskiego – był współautorem audycji „Moc Historii”, którą prowadził z dr Cezarym Jastrzębskim z Uniwersytetu Jana Kochanowskiego.

– Zawsze ujmował mnie spokój Roberta, co nie oznacza, że nie miał zębów dziennikarskich, ale w każdej sytuacji umiał się opanować – dodaje Cezary Jastrzębski podkreślając jego dziennikarski profesjonalizm.

Pasją Roberta Kałuży była muzyka. W swoich domowych zbiorach miał ponad tysiąc płyt z nagraniami najlepszych wykonawców jazzu i bluesa. I tą swoją pasją muzyczną chętnie się dzielił ze słuchaczami.

W radiu poznał swoją żonę – Anię. Ojciec dwóch synów: Michała i Adama. Był na wszystkich ich przedszkolnych, a potem szkolnych akademiach. Zawsze odrabiał z nimi lekcje, a na jego służbowym biurku obecne były ich prace – dziecięce rysowanki.

Zenon Krzeszowski urodził się 7 marca 1949 roku w Krynkach. W latach 1994-1998 był prezydentem Starachowic. Miał wykształcenie wyższe ekonomiczne i chemiczne, studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako technolog i kierownik działu w Fabryce Samochodów Ciężarowych „Star” skąd zwolniono go w 1990 roku. Następnie pracował jako mechanik samochodowy w Zakładzie Energetyki Cieplnej w Starachowicach. W latach 90-tych minionego wieku wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Przez trzy kadencje zasiadał w radzie miejskiej Starachowic (mandat objął w trakcie kadencji 1990-1994). Od 1994 do 1998 roku pełnił funkcję prezydenta miasta.

Pracował w Zakładzie Aktywności Zawodowej, następnie przeszedł na emeryturę. W 2010 roku z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego (jako bezpartyjny) ubiegał się o prezydenturę Starachowic i mandat w radzie miejskiej. Zajął wówczas ostatnie, piąte miejsce. W 2018 roku kandydował ponownie z ramienia komitetu Marka Materka. Działał w Towarzystwie Przyjaciół Starachowic oraz w stowarzyszeniu „Eko-Serce”.

W 1996 odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Zenon Krzeszowski zmarł w Końskich 3 stycznia 2022 roku. Pochowany został na cmentarzu komunalnym w Starachowicach.

Urodził się 9 grudnia 1935 roku w Odechowcu. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu przyjął święcenia kapłańskie 14 grudnia 1958 roku. Jako wikariusz posługiwał w Obrazowie (1958-1961), w Ostrowcu Świętokrzyskim – w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa (1961-1964), w Końskich – w parafii św. Mikołaja (1964-1973) oraz w Radomiu – w parafii św. Jana (1973-1976). W latach 1976-1978 pełnił urząd proboszcza w parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Pelagowie. Następnie został proboszczem w parafii pw. Matki Bożej Ostrobramskiej i św. Wojciecha w Wierzbicy (1978-1986). W 1986 roku został mianowany proboszczem parafii pw. św. Michała Archanioła w Ostrowcu Świętokrzyskim, w której posługiwał do 9 grudnia 2010 roku. Ks. Tadeusz Lutkowski został odznaczony godnością kanonika honorowego Sandomierskiej Kapituły Katedralnej od 1986 roku oraz kapelana honorowego Jego Świątobliwości od 1994 roku.

Wśród dzieł wyliczyć można m.in. wybudowanie w Ostrowcu Świętokrzyskim domu parafialnego Michael, w którym znajdują się pomieszczenia biurowe, mieszkania dla księży i sióstr zakonnych, a także sala katechetyczna i sala widowiskowa. To także pomnik papieża-Polaka przy kolegiacie, a także tablica pamiątkowa poświęcona ofiarom Katynia i tragedii smoleńskiej z 10 kwietnia 2010 roku.

Ksiądz Tadeusz Lutkowski w 2007 roku odznaczony został przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 28 marca w wieku 87 lat w 64. roku kapłaństwa. Spoczął na cmentarzu parafialnym w Ostrowcu Świętokrzyskim.

18 października 2022 roku w wieku 67 lat zmarł Mirosław Małolepszy, były piłkarz Korony Kielce, Rakowa Częstochowa, Zagłębia Sosnowiec i Skry Częstochowa. Występował najczęściej na pozycji obrońcy lub pomocnika.

W latach 70-tych z powodzeniem grał w Rakowie Częstochowa. Wystąpił w 133 meczach ligowych, w których strzelił 56 goli. W sezonie 1980/81 rozegrał dziesięć spotkań w ówczesnej I lidze (obecnie ekstraklasa) w barwach Zagłębia Sosnowiec.

Koronę reprezentował w sezonie 1982/83 i w rundzie jesiennej rozgrywek 1983/84. Walnie przyczynił się do awansu „żółto-czerwonych” do II ligi. Z Kielc przeszedł do Skry Częstochowa i tam zakończył piłkarską karierę.

Kazimierz Mazur urodził się w 1948 roku. W 1974 roku ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Popularność przyniosła mu rola Tomaszka Niechcica w filmie i serialu „Noce i dnie”. Kazimierz Mazur był znany z licznych ról serialowych, filmowych, był także aktorem dubbingowym. Grał również w takich produkcjach, jak „Różyczka”, „Rozmowy kontrolowane”, „Zemsta”. Był znany również z roli Tomasza Wiśniewskiego w serialu „Barwy Szczęścia”.

Pierwszą żoną Kazimierza Mazura była impresario Beata Bogdańska-Mazur. Ich synem jest Kazimierz Mazur, również aktor. Drugą żoną była kompozytorka Katarzyna Gärtner, z którą artysta mieszkał w Komaszycach pod Końskimi.

Kazimierz Mazur zmarł 6 września 2022 roku.

Stanisław Nyczaj przybył do Kielc w 1972 roku z Opola, a urodził się 9 stycznia 1943 roku w Nowicy pod Kałuszem, w województwie stanisławowskim (obecnie Ukraina). Był poetą, satyrykiem, krytykiem literackim, edytorem i animatorem życia literackiego.

W Kielcach udało mu się stworzyć trzeci co do liczebności autorów Oddział Związku Literatów Polskich, którego przez długie lata był prezesem. Był też laureatem wielu nagród, m.in., Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Świętokrzyska Premiera Literacka, Nagroda Miasta Kielce, Nagroda im. Jarosława Iwaszkiewicza, Nagroda im. Witolda Hulewicza. W swoim dorobku miał kilkadziesiąt książek literackich, poetyckich, eseistycznych, aforystycznych, satyrycznych i prozatorskich.

Stanisław Nyczaj zmarł 1 kwietnia 2022 roku.

Alojzy Oborny urodził się 22 października 1933 roku w Bielsku-Białej. Zmarł 18 sierpnia 2022 roku w Kielcach. Miał 89 lat.

W 1955 roku ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie uzyskał tytuł magistra historii sztuki. Pracował w takich instytucjach jak: Muzeum Wnętrz Pałacowych w Pszczynie, Muzeum Regionalne w Raciborzu  czy Muzeum Narodowe w Krakowie, gdzie przez trzy lata był wicedyrektorem do spraw naukowych.

Alojzy Oborny na stałe wpisał się w historię stolicy regionu Świętokrzyskiego. Przez niemal przez pół wieku kierował Muzeum Narodowym w Kielcach. Stworzył tu Galerię Malarstwa Polskiego, która należy do grona najwybitniejszych kolekcji w Polsce. Był wieloletnim członkiem Rady ds. Muzeów przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego i wielu innych rad muzealnych, założycielem kieleckiego oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki.

Biskup Adam Odzimek urodził się 7 października 1944 roku w Radomiu, w rodzinie Piotra i Janiny z domu Kępczyńskej. Naukę szkolną rozpoczął w Złotym Stoku (woj. wrocławskie) dokąd po wojnie na kilka lat przeprowadziła się jego rodzina. Od 1952 roku kontynuował naukę w Radomiu. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1962 roku w Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława Syrokomli. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. W 1964 roku, na początku trzeciego roku formacji seminaryjnej, został wcielony przez władze komunistyczne do zasadniczej służby wojskowej. Odbywał ją początkowo w Gubinie, a następnie w Opolu. Po zakończeniu służby wojskowej kontynuował formację seminaryjną. Święcenia kapłańskie otrzymał 31 maja 1969 roku w katedrze sandomierskiej z rąk biskupa Piotra Gołębiowskiego, administratora apostolskiego diecezji sandomierskiej.

Wkrótce po święceniach kapłańskich został skierowany na zastępstwo do parafii Bardzice. Pierwszą jego placówką posługi wikariuszowskiej była Szewna (1969-1972). W 1972 roku skierowany został na specjalistyczne studia biblijne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1974 roku uzyskał tytuł magistra. W czasie wakacji studenckich podejmował zastępstwa w parafiach: Skotniki Koneckie (1973 r.) i Modliborzyce (1976 r.). Końcowy etap studiów i przygotowywania pracy doktorskiej łączył z posługą wikariuszowską w parafii Białaczów (1977 r.) i w parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Skarżysku-Kamiennej (1977-1978). W 1978 roku na podstawie dysertacji „Hellenistyczna i judaistyczna literatura o męczennikach a Łukaszowy opis męki Jezusa” uzyskał tytuł doktora teologii w zakresie nauk biblijnych. W tym samym roku został mianowany wykładowcą Nowego Testamentu w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. W latach 1980-1983 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z Pisma Świętego. W czasie pobytu w Rzymie mieszkał w Papieskim Instytucie Polskim. W 1984 roku odbył czteromiesięczną podróż do Ziemi Świętej. Po powrocie do diecezji ponownie podjął wykłady z Pisma Świętego w seminarium duchownym diecezji sandomiersko-radomskiej.

Jan Paweł II 20 kwietnia 1985 roku mianował go biskupem pomocniczym diecezji sandomiersko-radomskiej i tytularnym Tadamata. Ogłoszenie tej nominacji nastąpiło 25 kwietnia 1985 roku. Sakrę biskupią otrzymał przed konkatedrą radomską 12 maja 1985 roku. Była to pierwsza konsekracja biskupia w dziejach Radomia. Głównym konsekratorem był wówczas kardynał Józef Glemp – Prymas Polski, a współkonsekratorami Edward Materski – biskup sandomiersko-radomski i Stanisław Szymecki – biskup kielecki. Swym zawołaniem biskupim biskup Adam Odzimek uczynił słowa „Ne deficiant fides caritasque” („Aby wiara i miłość były mocne”).

W latach osiemdziesiątych biskup Adam Odzimek zainicjował w Radomiu spotkania biblijne, które odbywały się w kościele pw. Matki Bożej Miłosierdzia. W 1986 roku został prałatem archidiakonem Kapituły Katedralnej w Sandomierzu. Od 1986 roku był dziekanem Kapituły Konkatedralnej św. Kazimierza w Radomiu (od 1992 r. katedralnej). W latach 1988-1998 był przewodniczącym Komisji Episkopatu Polski do Spraw Trzeźwości. Jedną z jego ówczesnych inicjatyw była coroczna piesza pielgrzymka w intencji trzeźwości do Niepokalanowa. Decyzją Jana Pawła II z 25 marca 1992 roku został ustanowiony biskupem pomocniczym nowo powstałej diecezji radomskiej. Jako biskup pomocniczy i wikariusz generalny wspierał w posłudze kolejnych biskupów: bp Edwarda Materskiego, bp Jana Chrapka, bp Zygmunta Zimowskiego i bp Henryka Tomasika. Wykładał przedmioty biblijne w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu, jak też w Radomskim Instytucie Teologicznym przy Wydziale Teologii KUL, a następnie na Wydziale Teologicznym UKSW w Radomiu. Pole jego zainteresowań naukowych stanowiły Ewangelie Synoptyczne i Pisma Janowe. 28 kwietnia 2000 roku otrzymał honorowe obywatelstwo gminy Wieniawa.

W związku z osiągnięciem wieku emerytalnego 7 października 2019 roku papież Franciszek przyjął jego rezygnację z pełnienia posługi biskupa pomocniczego diecezji radomskiej. W ostatnich latach zmagał się z postępującą chorobą nowotworową. 9 lutego 2022 roku został przewieziony do radomskiego szpitala. Wówczas też bp Marek Solarczyk, biskup radomski, zwrócił się z prośbą do wiernych o modlitwę w intencji jego powrotu do zdrowia. Zmarł 13 marca 2022 roku w Radomiu.

Franciszek Rusak – regionalista, etnograf i inicjator wielu przedsięwzięć społecznych. Zmarł 17 maja 2022 roku w wieku 79 lat.

W latach 80. został dyrektorem ówczesnego Domu Kultury, dziś Buskiego Samorządowego Centrum Kultury. Zainicjował wiele przedsięwzięć m.in. Przegląd Pieśni i Poezji Legionowej. Jego pomysłem było też powstanie giełdy staroci oraz obchody 700-lecia nadania Busku praw miejskich. Z jego inicjatywy Buskie Samorządowe Centrum Kultury zyskało imię Wojtka Belona. Był m.in. współzałożycielem i honorowym prezesem Towarzystwa Miłośników Buska-Zdroju.

Autor wielu artykułów i felietonów prasowych. Autor książek takich jak: „Buskie legendy”, „W starym Busku”.

Franciszek Rusak urodził się 3 października 1943 roku w Busku-Zdroju. Studia polonistyczne ukończył w Zielonej Górze i Wrocławiu. Był z zawodu nauczycielem – polonistą.

8 sierpnia 2022 roku, przeżywszy 89 lat, zmarł Stanisław Witkowski – ceniony instrumentalista, jeden z ostatnich tradycyjnych muzyków ludowych, trwale zapisany w historii tego gatunku sztuki na Ziemi Świętokrzyskiej.

Stanisław Witkowski do ostatnich lat życia grał głównie na klarnecie, a także na saksofonie altowym i trąbce. Był najstarszym z pięciu braci Witkowskich, założycielem rodzinnej kapeli, która od połowy lat 50-tych do 90-tych XX wieku, cieszyła się ogromną popularnością w okolicach Opatowa i Łagowa.

Stanisław Witkowski urodził się 2 lipca 1933 roku we wsi Orłowiny koło Łagowa, która w wyniku działań wojennych została w 1947 roku przesiedlona do rozparcelowanego majątku Kaliszany koło Opatowa. Później zamieszkał w Opatowie.

Muzyka zawładnęła nim w rodzinnym domu, bowiem ojciec Józef był wiejskim skrzypkiem. Tak poznał świętokrzyskie oberki, polki, powiślaki i śpiwy (zwane też „chłopami”), które, po latach przyniosły mu uznanie m.in. młodych pokoleń muzykantów.

Po zaledwie dziesięciu lekcjach gry na klarnecie oraz czytania nut u znanego opatowskiego kapelmistrza Józefa Grudnia, Stanisław Witkowski robił szybkie postępy. Zachęcił do gry swoich młodszych braci (Jana i Zygmunta), został ich nauczycielem i pod koniec lat 40-tych minionego wieku zagrali pierwsze wesela.

W połowie lat 50-tych Stanisław Witkowski odbył obowiązkową służbę wojskową, w trakcie której, jak wspominał jego brat Kazimierz, „musieli go wziąć do orkiestry, bo zagroził, że się zastrzeli, jeżeli mu nie pozwolą”. W wojskowej orkiestrze nauczył się grać na trąbce, wprawił też w czytaniu i pisaniu nut co wykorzystywał później w kapelach i orkiestrach, z którymi grywał.

Wkrótce do rodzinnej kapeli dołączyli kolejni bracia: Kazimierz i Stefan, a kapela Witkowskich szybko zdobywała uznanie i rozgłos, bo oprócz tradycyjnego repertuaru wykonywała różne popularne utwory taneczne. Przez kilka dekad kapela braci Witkowskich zagrała kilkaset wesel, zabaw, imprez okolicznościowych i koncertów. Ze swą muzyką, która, jak mawiano „podnosiła sufity”, w 1986 roku zawędrowali nawet do Paryża na jubileusz francuskiego dziennika „L’Humanité”.

Od lat 90-tych XX wieku bracia grywali okazjonalnie, m.in. w Opatowie i Sędku, podczas Kieleckiego Taboru Domu Tańca w 2013 roku, promując swoją płytę. Wcześniej Stanisław Witkowski nawiązał współpracę z kapelą „Tęgie Chłopy” utworzoną przez jego uczniów, twórców kieleckiego „Taboru”. Mimo podeszłego wieku chętnie występował z nią w wielu miastach kraju i brał udział w nagraniach płytowych. Grał też z kapelą ludową Opatowskiego Ośrodka Kultury oraz tamtejszą orkiestrą dętą.

18 listopada 2021 roku zmarł Wiesław Wójcikiewicz, wieloletni dyrektor techniczny Polskiego Radia Kielce. Miał 69 lat. Z rozgłośnią związany był od 1973 roku. Najpierw pracował jako główny inżynier, potem, jako dyrektor do spraw technicznych.

Najbliżsi współpracownicy wspominają go jako bardzo dobrego, serdecznego kolegę i życzliwego, wyrozumiałego szefa. Radio było jego żywiołem, pasją i drugim domem.

Prezes Polskiego Radia Kielce, Janusz Knap powiedział, że Wiesław Wójcikiewicz, to nie tylko dyrektor techniczny. To dla wielu radiowców w Polsce legenda.

– Myślę, że dla kogoś, kto nie znał Wiesława, to był tylko główny inżynier, dyrektor techniczny, ale dla wielu ludzi, w całej Polsce, to był człowiek legenda. Człowiek, który stworzył technologicznie nowoczesne radio, przeszedł z fal FM do cyfrowego radia. Znał to radio na pamięć. Wiedział o każdym kablu, o każdym projekcie. I nawet, kiedy ostatnio szukaliśmy dokumentacji technicznej wodociągowej, Wiesław nie musiał jej szukać, on po prostu znał ją na pamięć – dodaje prezes.

– Nie wiem, czy znajdzie się ktoś, kto mógłby powiedzieć, że Wiesław się zdenerwował, był niedobry, niesprawiedliwy, źle kogoś oceniał. To był po prostu dobry człowiek. Myślę, że tak go wszyscy zapamiętamy. Gdybyśmy byli wszyscy tacy, jak Wiesław, świat byłby o wiele lepszy. Ale, czy legenda umiera? Moim zdaniem nie umiera nigdy – powiedział Janusz Knap.

– Mówi się, że praca to drugi dom. Nie, dla Wiesia to był chyba pierwszy dom. Przecież tu razem z żoną Magdą pracowali i to był naprawdę ich dom. Magda nadal tu pracuje, a Wiesław… już nie będzie przychodził. A, będąc już na emeryturze, przychodził do radia niemal codziennie. Jeszcze parę dni temu rozmawialiśmy, snuliśmy plany. W przyszłym roku będziemy obchodzić 70-lecie radia i właśnie z tym jubileuszem wiązaliśmy nasze plany, ale, niestety – stwierdził ze smutkiem prezes.

Wiesław Wójcikiewicz uczestniczył w niemal wszystkich etapach rozwoju rozgłośni, doprowadzając do jej rozkwitu technologicznego.

28 lutego 2022 roku, przeżywszy 61 lat, zmarł Marian Zdziech – kierownik zespołu śpiewaczego „Rogowianki” z Rogowa w gminie Mirów, graniczącej „przez miedzę” z Ziemią Świętokrzyską.

Z pasją śpiewał z „Rogowiankami”, czasem też przygrywał na akordeonie i z oddaniem animował różne przedsięwzięcia na niwie kultury ludowej. Równie mocno angażował się w działalność Stowarzyszenia Edukacyjno-Folklorystycznego „Wrzos” pracującego na rzecz dwóch gmin (co jest ewenementem w skali kraju): Chlewiska i Mirów w powiecie szydłowieckim.

Marian Zdziech był urodzonym społecznikiem pełniącym wiele funkcji publicznych. Był radnym Rady Gminy Mirów, strażakiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Rogowie, jej założycielem i jednocześnie skarbnikiem oraz członkiem różnych organizacji społecznych.