Wyjątkowe cmentarzysko sprzed naszej ery odkryli archeolodzy w Wilczycach, w powiecie sandomierskim. Badacze znaleźli tam około 10 grobów ze szczątkami, przy których złożono nietypowe przedmioty. Wśród pochówków jest grób dziecka z wczesnej epoki brązu, który posiada jedno z najbogatszych wyposażeń odnalezionych dotychczas w Polsce.
– Wewnątrz znaleziono kilkaset paciorków z kości, miedzi i rogu, a także spektakularne przedmioty z brązu: paciorki i kolczyki z drucików leżące przy czaszce. Pochówki dzieci były zazwyczaj skromne, co czyni to znalezisko jeszcze bardziej wyjątkowym. Być może jego bogactwo wynikało z pozycji społecznej tego dziecka – powiedział dr Tomasz Boroń z Instytutu Archeologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie
Grób należy do tzw. kultury mierzanowickiej. Pozostałe pochówki odkryte w Wilczycach różnią się od innych grobów z tego okresu, ponieważ nie zawierają naczyń ceramicznych. Zamiast tego znaleziono paciorki z kości, muszli i rogu, a także wiele przedmiotów z miedzi, co jest rzadkością. Zdaniem dr Tomasza Boronia, brak wyrobów krzemiennych, z wyjątkiem nielicznych grocików, a także unifikacja darów grobowych i może świadczyć o związkach rodzinnych między zmarłymi.
Oprócz grobów z wczesnej epoki brązu, na stanowisku w Wilczycach odkryto także niezwykle interesujący grób niszowy pochodzący z przełomu IV i III tysiąclecia p.n.e. Jest to bardzo duży grób o ponad przeciętnej powierzchni. Z reguły takie groby, czyli jamy, w których składano szczątki mają 12-13 metrów kwadratowych powierzchni, ten natomiast ma 18-19 metrów. Zejście do niszy zasypano kamieniami i zostawiono tam fragment naczynia.
– Odczytuję to jako inskrypcję grobową, bo każda kultura posiada charakterystyczną ceramikę, więc zostawiając ten element podkreślono tożsamość kulturową tej społeczności – stwierdził dr Tomasz Boroń.
Podczas prac archeologicznych odkryto w sumie trzy ludzkie szkielety: w grobie dziecka, a także oddzielne pochówki kobiety i mężczyzny. Odkrycie śladów zwartego osadnictwa kultury mierzanowickiej w Wilczycach potwierdza, że wzgórze było intensywnie osiedlane przez wiele wieków, od kultury amfor kulistych do wczesnej epoki brązu.
Prace archeologiczne prowadzone przez badaczy z Instytutu Archeologii PAN oraz studentów i praktykantów Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu są finansowane przez Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków.